The City in the Sea / Shadow - Lou Reed

In a strange city

Alone

Death has reared himself a throne

In a strange city

Alone

Their shrines and palaces are not like ours

They do not tremble and rot

Eaten with time

Death has reared himself a throne

Lifted by forgotten winds

Resignedly beneath the sky

The melancholy waters lie

A crown of stars

In a strange city

Alone

A heaven God does not condemn

But the everlasting shadow

Makes mockery of it all

No holy rays come down

Lights from the lurid deep sea

Stream up the turrets silently

Up thrones, up arbors

Of sculpted ivy and stone flowers

Up domes, up spires

Kingly halls all are melancholy shrines

The columns, frieze and entablature

Chokingly shockingly intertwined

The mast the viol and the vine

Twisted

There amid no earthly moans

Hell rises from a thousand thrones

Does reverence to death

And death does give his undivided time

There are open temples

And graves on a level with the waves

Death looms and looks

Huge

Gigantic

There is a ripple

Now a wave

Towers thrown aside

Sinking in the dull tide

The waves glowing redder

The very hours losing their breath

All the cunning stars

Watching fitfully over night after night of

Matchless … sleep

Matched only with the whole of dream …

The tell-tale beating of the heart

The … breath

The desire, the pose

One poses upon the precipice

To fall to run to dive to tumble to fall down

Down into the spiral down and then

One sees one’s own death

One sees one committing murder or atrocious violent acts

And then across the shadow

Not of man or God

But the shadow resting upon the brazen doorway

There were seven of us there

Who saw the shadow as it came out from among the draperies

But we did not dare behold it

We looked down into the depths of the mirror of ebony

And the apparition spoke

«I am a shadow

And I dwell in the catacombs

Which border

The country of illusion

Hard by the dim plains of wishing»

And then did we start shuddering

Starting from our seats

Trembling

For the tones in the voice of the shadow

Were not the tones of any one man

But of a multitude of beings

And varying in their cadences

From syllable to syllable

Fell duskily upon our ears in the well

Remembered and familiar accents

Of a thousand departed friends

In een vreemde stad

Alleen

De dood heeft een troon voor zichzelf opgericht

In een vreemde stad

Alleen

Hun heiligdommen en paleizen zijn niet zoals de onze

Ze trillen en rotten niet

Met de tijd gegeten

De dood heeft een troon voor zichzelf opgericht

Opgetild door vergeten wind

Geduldig onder de hemel

De melancholische wateren liggen

Een kroon van sterren

In een vreemde stad

Alleen

Een hemelse God veroordeelt niet

Maar de eeuwige schaduw

Maakt het allemaal belachelijk

Er komen geen heilige stralen naar beneden

Lichten uit de lugubere diepe zee

Stream de torentjes stil

Tronen omhoog, priëlen omhoog

Van gebeeldhouwde klimop en stenen bloemen

Koepels omhoog, torenspitsen omhoog

Koninklijke zalen zijn allemaal melancholische heiligdommen

De kolommen, fries en hoofdgestel

Verstikkend schokkend met elkaar verweven

De mast de gamba en de wijnstok

Verdraaid

Er temidden van geen aards gekreun

De hel rijst op van duizend tronen

Is eerbied tot de dood?

En de dood geeft zijn onverdeelde tijd

Er zijn open tempels

En graven ter hoogte van de golven

De dood doemt op en kijkt

Reusachtig

Gigantisch

Er is een rimpeling

Nu een golf

Torens opzij gegooid

Zinkend in het doffe tij

De golven gloeien roder

De uren die hun adem verliezen

Alle sluwe sterren

Nacht na nacht fit kijken

Weergaloos … slaap

Komt alleen overeen met de hele droom ...

Het veelbetekenende kloppen van het hart

De adem

Het verlangen, de pose

Men poseert op de afgrond

Vallen om te rennen om te duiken om te tuimelen om te vallen

Omlaag in de spiraal naar beneden en dan

Men ziet zijn eigen dood

Men ziet iemand moorden of afschuwelijke gewelddaden plegen

En dan over de schaduw

Niet van de mens of God

Maar de schaduw rust op de koperen deuropening

We waren daar met zeven

Wie zag de schaduw zoals die tussen de gordijnen vandaan kwam?

Maar we durfden het niet aan te zien

We keken in de diepten van de spiegel van ebbenhout

En de verschijning sprak

"Ik ben een schaduw"

En ik woon in de catacomben

welke grens?

Het land van de illusie

Dicht bij de vage vlaktes van wensen»

En toen begonnen we te huiveren?

Vanaf onze stoelen

bevend

Voor de tonen in de stem van de schaduw

Waren niet de tonen van één man?

Maar van een groot aantal wezens

En variërend in hun cadans

Van lettergreep naar lettergreep

Viel schemerig op onze oren in de put

Herinnerde en bekende accenten

Van duizend overleden vrienden