Равнодушие - Александр Жвакин, Loc-Dog

И встретившись в толпе потом,

Друг друга не узнаем даже.

Мне плавать за твоим бортом,

Тебе надменно выставлять улыбки на продажу.

Ты говорила, меня ждёт тюрьма.

Тяжело дышать за решёткой социальных рамок.

Но первой закроет тебя жажда комфорта,

И ты клетку выдаёшь за нужную охрану.

Я утром, пьяный, выхожу во двор —

И к каждому бродяге у меня серьёзный разговор.

А мимо пролетают люди, философию

Которых никогда я не впитаю.

В них искренне мало этой искры,

И что бы ты ни предпринимала, приклеив на спину крылья —

Иллюзии тают в конце весны;

Мы были грязными, похоже, но так-то дождём отмылись —

Что я тебя не знаю совсем!

Тут просто было весело,

Но, всё же, Любовь — это нечто большее.

Наш дым на землю осел… Друг другу мы — никто,

И на нас тут похожих полно, не бойся.

Припев:

Равнодушие — неужели всё, что от нас осталось?

Может ещё где-то хотя бы капля любви…

Мы не нужные.

Размывает берег волной холодной,

Чтобы не тонуть под водой солёной — беги.

Потом, я просто пропаду,

А ты будешь кричать: «О Боже!»

Жаль, но я видел, где живёт твой Бог —

Он, в нашем случае, ситуацию спасти не сможет.

Хоть Его сила велика,

И многие всю жизнь только и дёргают его рукав

За лёгкую монету, так и не узнав,

Вокруг чего вращается наша планета.

Их сказки растают, как и твоя —

После тропа заснежено белая станет сухой и чистой.

Ругаясь, ты ищешь мои края;

а я,

Смотрю внутрь тебя и не вижу ни капли смысла

И время утекает куда?

Мы раньше улыбались, но «Счастьем» зовётся совсем другое.

Погасла наша звезда;

друг другу мы никто,

Но вряд ли случилось большое горе

Припев:

Равнодушие — неужели всё, что от нас осталось?

Может ещё где-то хотя бы капля любви…

Мы не нужные.

Размывает берег волной холодной,

Чтобы не тонуть под водой солёной — беги.

Равнодушие — неужели всё, что от нас осталось?

Может ещё где-то хотя бы капля любви…

Мы не нужные.

Размывает берег волной холодной,

Чтобы не тонуть под водой солёной — беги.

En later in de menigte ontmoeten,

We herkennen elkaar niet eens.

Ik zou over je zijde moeten zwemmen,

Het is arrogant van je om een ​​glimlach te koop aan te bieden.

Je zei dat ik in de gevangenis zit.

Het is moeilijk om te ademen achter de tralies van een sociaal kader.

Maar de dorst naar troost zal je eerst sluiten,

En je deelt de kooi uit voor de nodige bescherming.

In de ochtend, dronken, ga ik de tuin in -

En met elke zwerver heb ik een serieus gesprek.

En mensen vliegen voorbij, filosofie

Die ik nooit zal absorberen.

Ze missen oprecht deze vonk,

En wat je ook doet, vleugels op je rug plakken...

Illusies smelten aan het einde van de lente;

We waren vies, zo lijkt het, maar op de een of andere manier weggespoeld door de regen -

Dat ik je helemaal niet ken!

Het was gewoon leuk

Maar toch, liefde is meer dan dat.

Onze rook is neergedaald op de grond... We zijn niets voor elkaar,

En er zijn genoeg mensen zoals wij hier, wees niet bang.

Refrein:

Onverschilligheid - is het echt alles wat er nog van ons over is?

Misschien is er ergens anders op zijn minst een druppel liefde...

We zijn niet nodig.

Wast de kust met een koude golf,

Ren om niet te verdrinken onder zout water.

Dan verdwijn ik gewoon

En je zult schreeuwen: "Oh God!"

Het is jammer, maar ik zag waar je God woont -

In ons geval zal hij de situatie niet kunnen redden.

Hoewel Zijn macht groot is,

En veel mensen trekken hun hele leven gewoon aan zijn mouw

Voor een lichte munt, nooit wetend

Waar draait onze planeet om?

Hun sprookjes zullen smelten, net als de jouwe -

Daarna wordt het besneeuwde witte pad droog en schoon.

Vloekend, je zoekt naar mijn randen;

en ik,

Ik kijk in je en zie geen enkele druppel betekenis

En waar blijft de tijd?

Vroeger lachten we, maar 'geluk' wordt iets heel anders genoemd.

Onze ster is uitgegaan;

voor elkaar zijn we niemand,

Maar het is onwaarschijnlijk dat er een groot verdriet is gebeurd

Refrein:

Onverschilligheid - is het echt alles wat er nog van ons over is?

Misschien is er ergens anders op zijn minst een druppel liefde...

We zijn niet nodig.

Wast de kust met een koude golf,

Ren om niet te verdrinken onder zout water.

Onverschilligheid - is het echt alles wat er nog van ons over is?

Misschien is er ergens anders op zijn minst een druppel liefde...

We zijn niet nodig.

Wast de kust met een koude golf,

Ren om niet te verdrinken onder zout water.