Wundering - Listener, Dan Smith

We’re all wundering, wandering on as if to be something is the most important

thing.

We’re all wundering, stumbling around with no direction but acting as though

we’ve found the connection.

We’re all wundering, that’s our passion our drive our will to live wrapped in a

bundle of life.

We’re all wundering, wondering who’s in control of our soul.

And those who have that answer have peace about forever’s unknown.

We’re all wundering.

When will I come home physically or mentally.

Constantly staying in my best interests hopelessly.

Aimlessly wandering like a nomad.

No, I’m not mad just a man without sand to call my own.

But it’s not really about that.

It’s not really that I’m ever sad because I’m not.

And it’s not really because I’m glad because I just happened to forget why it

is that I do this.

Look at me but not really.

Trying to give it all out transparently.

Trying too hard I guess to see the sea at hand.

Drink it all in even though I shouldn’t, and I know that I really couldn’t ever

pull away.

And everyone seems to know that I won’t be here to stay, but I will of course.

See, this is where I’m at even though it’s not where I began,

and this is where I’ll be forever here with or without my own sand.

Some people might look at me and I can see what they say.

Most individuals judge in their heads and then turn their heads and walk away.

To be like a child and not know any better.

To be like I’m young again would just be so much better.

My mind tells me I’m tired, tired of waiting tired of dreaming.

Telling me soon that everything I see will expire, but I’m too young to retire.

I got my whole life ahead of me, that’s what I always hear.

I see so-called opportunities flash in front of me, and I just don’t feel fear.

But I probably should.

I probably won’t go anywhere but I know I could.

If I’d just apply myself and rise to where it’s blue.

These words are a reminder of what I used to be,

what I could be, and what I am because of you.

We vragen ons allemaal af, dwalen verder alsof iets het belangrijkste is

ding.

We zijn allemaal aan het twijfelen, strompelen rond zonder richting, maar doen alsof

we hebben de verbinding gevonden.

We vragen ons allemaal af, dat is onze passie, onze drijfveer, onze wil om te leven verpakt in een

bundel van het leven.

We vragen ons allemaal af wie de baas is over onze ziel.

En degenen die dat antwoord hebben, hebben vrede over het onbekende voor altijd.

We zijn allemaal aan het twijfelen.

Wanneer kom ik fysiek of mentaal thuis.

Voortdurend hopeloos in mijn beste belang blijven.

Doelloos ronddwalen als een nomade.

Nee, ik ben niet gek, gewoon een man zonder zand om de mijne te noemen.

Maar daar gaat het niet echt om.

Het is niet echt dat ik ooit verdrietig ben, want dat ben ik niet.

En het is niet echt omdat ik blij ben, want ik ben toevallig vergeten waarom het is

is dat ik dit doe.

Kijk naar mij, maar niet echt.

Ik probeer het allemaal transparant te vertellen.

Te hard mijn best doen, denk ik om de zee bij de hand te zien.

Drink het allemaal op, ook al zou ik dat niet moeten doen, en ik weet dat ik dat echt nooit zou kunnen

wegtrekken.

En iedereen lijkt te weten dat ik hier niet zal zijn om te blijven, maar dat zal ik natuurlijk wel.

Kijk, dit is waar ik ben, ook al is het niet waar ik begon,

en dit is waar ik hier voor altijd zal zijn, met of zonder mijn eigen zand.

Sommige mensen kijken me misschien aan en ik kan zien wat ze zeggen.

De meeste mensen oordelen in hun hoofd, draaien hun hoofd om en lopen weg.

Om als een kind te zijn en niet beter te weten.

Om te zijn alsof ik weer jong ben, zou zo veel beter zijn.

Mijn geest vertelt me ​​dat ik moe ben, moe van het wachten moe van dromen.

Ze vertellen me binnenkort dat alles wat ik zie verloopt, maar ik ben te jong om met pensioen te gaan.

Ik heb mijn hele leven nog voor me, dat hoor ik altijd.

Ik zie zogenaamde kansen voor me flitsen, en ik voel gewoon geen angst.

Maar dat zou ik waarschijnlijk wel moeten doen.

Ik zal waarschijnlijk nergens heen gaan, maar ik weet dat ik het zou kunnen.

Als ik me er gewoon op zou toeleggen en zou stijgen naar waar het blauw is.

Deze woorden zijn een herinnering aan wat ik vroeger was,

wat ik zou kunnen zijn en wat ik ben dankzij jou.