Behind These Doors - Listener, Dan Smith

Behind these doors, the things that are valued

as the norm would cause the most open minds to close.

The locks that hold these patrons inside

would make most bank vaults jealous and look old.

And once it shuts and your world goes black,

even when your eyes are wide open, they’re closed.

Sealed from truth and the ability

to find the bottom of it.

I’m not gonna lie and say

I haven’t been inside, but miraculously my soul hasn’t rotted from it.

I personally am attracted to the bright colorless

being that is its pull.

Singing songs to my

ears like sirens pulling wool over the parts that I need to see.

I know the heat, the pain, I can feel it inside me.

But its sharpness makes me numb, and my memory releases

the immediate danger status I tag so lovingly to the knob.

The door pushes open so easily, I note how well greased its hinges are.

The smooth sanded finish not repelling, but inviting me,

saying my name and appealing to my selfish inner greed as my fingers go

running across the plain.

Like a kid in a candy store or

a bull in a china cabinet, to be more accurate to the

situation’s name as I explore.

I notice the deep impressions curved by a skilled craftsman,

pointing its bony finger in my direction.

But finally

just as quietly as it runs vertically across my lips oh so silently,

it shows me how to always answer with a smile and a «Yes Sir».

That’s the mesmerizing effect it has as I memorize

the bold faced letter «S"word.

Behind these doors, the things that are valued

as the norm would cause the most open minds to close.

The locks that hold these patrons inside

would make most bank vaults jealous and look old.

And once it shuts and your world goes black,

even when your eyes are wide open, they’re closed.

My eyes go to tearing up, but really

they’re just irritated, and not

because my emotions can’t handle all the situations

my body puts them in.

Faded memories, which just last week, I vowed to

never forget haunt me.

Daunting and floating near my head

whispering how much I’ll regret not remembering.

The open doors that I’ve lead myself to believe that I open

slam shut in my face and I walk away red eyed and cry hoping.

I know it’s the «I"that keeps me here,

the lust of the eyes and the pride of looking at life through a mirror,

and not acknowledging fear as a real emotion to be respected.

I minimize, I ostracize, and I try and do it all for me;

I point to the sky with one finger all the while consciously

knowing I have three fingers pointing right back at me.

Behind these doors I know I’ll get all the recognition I need

to feed my chubby ego and mind,

but it’s the lies I’m blind to, and I find myself always

rubbing my eyes.

And still I focus hovering at the ominous,

slender, sans serif letter «I».

Behind these doors, the things that are valued

as the norm would cause the most open minds to close.

The locks that hold these patrons inside

would make most bank vaults jealous and look old.

And once it shuts and your world goes black,

even when your eyes are wide open, they’re closed.

Towards the end, I can see it now

and I smile sheepishly but knowing I’m exhausted.

I sit near the entrance warning the weak and curious,

displaying my scars and downplaying my accomplishments.

This type of canter no longer hurts my feelings

for I’ve been behind all the doors I care to open.

I’ve been promised it all and given gold plated sand.

I sit with knives in my back looking at the smiles of those

who hold them.

Sometimes I beat myself’s brain for ever

listening to what’s behind the door.

I was so interested, couldn’t be stopped

and it just wouldn’t be ignored, but now I pay expenses

my poor frame can never afford, in this lifetime or another.

I guess the joke and the blame’s on me as I scowl

wishing I had real friends.

It’s my own fault though.

I saw the «S"worshipped the «I"and now it’s time for my «eNd».

Behind these doors, the things that are valued

as the norm would cause the most open minds to close.

The locks that hold these patrons inside

would make most bank vaults jealous and look old.

And once it shuts and your world goes black,

even when your eyes are wide open, they’re closed.

Achter deze deuren, de dingen die gewaardeerd worden

omdat de norm ervoor zou zorgen dat de meest open geesten zouden sluiten.

De sloten die deze klanten binnen houden

zou de meeste bankkluizen jaloers maken en er oud uitzien.

En als het eenmaal sluit en je wereld zwart wordt,

zelfs als je ogen wijd open zijn, zijn ze gesloten.

Verzegeld van de waarheid en het vermogen

om de onderkant ervan te vinden.

Ik ga niet liegen en zeggen

Ik ben niet binnen geweest, maar wonder boven wonder is mijn ziel er niet van weggerot.

Persoonlijk voel ik me aangetrokken tot het heldere kleurloze

dat is zijn aantrekkingskracht.

Liedjes zingen voor mijn

oren als sirenes die wol trekken over de delen die ik moet zien.

Ik ken de hitte, de pijn, ik kan het in mij voelen.

Maar de scherpte maakt me gevoelloos, en mijn geheugen laat los

de status van onmiddellijk gevaar tag ik zo liefdevol aan de knop.

De deur duwt zo gemakkelijk open dat het me opvalt hoe goed de scharnieren zijn ingevet.

De glad geschuurde afwerking niet afstotend, maar uitnodigend,

mijn naam zeggen en een beroep doen op mijn egoïstische innerlijke hebzucht als mijn vingers gaan

over de vlakte rennen.

Als een kind in een snoepwinkel of

een stier in een porseleinkast, om nauwkeuriger te zijn voor de

de naam van de situatie terwijl ik verken.

Ik zie de diepe indrukken gebogen door een bekwame vakman,

zijn benige vinger in mijn richting wijzen.

Maar eindelijk

net zo stil als het verticaal over mijn lippen loopt, oh zo stil,

het laat me zien hoe ik altijd moet antwoorden met een glimlach en een "Ja meneer".

Dat is het betoverende effect dat het heeft als ik het uit mijn hoofd leer

de vetgedrukte letter «S"woord.

Achter deze deuren, de dingen die gewaardeerd worden

omdat de norm ervoor zou zorgen dat de meest open geesten zouden sluiten.

De sloten die deze klanten binnen houden

zou de meeste bankkluizen jaloers maken en er oud uitzien.

En als het eenmaal sluit en je wereld zwart wordt,

zelfs als je ogen wijd open zijn, zijn ze gesloten.

Mijn ogen gaan tranen, maar echt

ze zijn gewoon geïrriteerd, en niet

omdat mijn emoties niet alle situaties aankunnen

mijn lichaam stopt ze erin.

Vervaagde herinneringen, die ik vorige week nog beloofde

vergeet me nooit te achtervolgen.

Ontmoedigend en zwevend in de buurt van mijn hoofd

fluisterend hoeveel ik er spijt van zal krijgen dat ik het me niet herinner.

De open deuren waarvan ik mezelf heb laten geloven dat ik ze open

sla me dicht in mijn gezicht en ik loop weg met rode ogen en huilend hopend.

Ik weet dat het de 'ik' is die me hier houdt,

de lust van de ogen en de trots van het kijken naar het leven door een spiegel,

en het niet erkennen van angst als een echte emotie die gerespecteerd moet worden.

Ik minimaliseer, ik verban, en ik probeer het allemaal voor mij te doen;

Ik wijs de hele tijd bewust met één vinger naar de lucht

wetende dat ik drie vingers heb die naar me wijzen.

Achter deze deuren weet ik dat ik alle erkenning zal krijgen die ik nodig heb

om mijn mollige ego en geest te voeden,

maar het zijn de leugens waar ik blind voor ben, en ik vind mezelf altijd

in mijn ogen wrijven.

En nog steeds concentreer ik me zwevend op het onheilspellende,

slanke, schreefloze letter «I».

Achter deze deuren, de dingen die gewaardeerd worden

omdat de norm ervoor zou zorgen dat de meest open geesten zouden sluiten.

De sloten die deze klanten binnen houden

zou de meeste bankkluizen jaloers maken en er oud uitzien.

En als het eenmaal sluit en je wereld zwart wordt,

zelfs als je ogen wijd open zijn, zijn ze gesloten.

Tegen het einde kan ik het nu zien

en ik glimlach schaapachtig, maar weet dat ik uitgeput ben.

Ik zit bij de ingang en waarschuw de zwakken en nieuwsgierigen,

mijn littekens laten zien en mijn prestaties bagatelliseren.

Dit type galop doet geen pijn meer aan mijn gevoelens

want ik ben achter alle deuren geweest die ik graag wil openen.

Het is me allemaal beloofd en ik heb verguld zand gekregen.

Ik zit met messen in mijn rug en kijk naar de glimlach van die mensen

die ze vasthouden.

Soms sla ik mezelf voor altijd voor de gek

luisteren naar wat zich achter de deur bevindt.

Ik was zo geïnteresseerd, kon niet worden gestopt

en het zou gewoon niet worden genegeerd, maar nu betaal ik onkosten

mijn arme lichaam kan het zich nooit veroorloven, in dit leven of in een ander leven.

Ik denk dat de grap en de schuld bij mij ligt terwijl ik boos kijk

ik wou dat ik echte vrienden had.

Het is echter mijn eigen schuld.

Ik zag dat de "S" de "I" aanbad en nu is het tijd voor mijn "eNd".

Achter deze deuren, de dingen die gewaardeerd worden

omdat de norm ervoor zou zorgen dat de meest open geesten zouden sluiten.

De sloten die deze klanten binnen houden

zou de meeste bankkluizen jaloers maken en er oud uitzien.

En als het eenmaal sluit en je wereld zwart wordt,

zelfs als je ogen wijd open zijn, zijn ze gesloten.