Тревога - LeTai

Голос в голове говорит: «Соберись, это всё может нас миновать

То, что ты здесь, ещё не значит, что в этом ты сам виноват»

Знаю, вроде, ты прав.

Но в какой я глубокий не спрячусь окоп

Она — словно охотник, я — загнанный вол, всегда рядом со мной, это точно не Бог

Я как будто бы проклят.

Её вопли слышны через окна

В её омут я по уши воткнут, меня там омоет приступом пота

Она прячется в недрах меня, в самых тёмных глубинах, без света, без дна

И приходит ко мне по ночам говорить обо всём, оставляя без сна

Жизнь проходит за миг (Ву!)

Копим кипы обид (Эй!)

Я, походу, завис

В обители пагубных мыслей и вечных молитв

Её невозможно победить

Она словно божий путь, что неисповедим

И внутри меня бездна, что будет зиять

Там обвила все страхи большая змея

Может, потом пойму, что мой мир так хмур да потому, что я слеп

Может, мой дух потух, покуда ум так слаб и глуп, а я ищу свет

Да!

Это правда так, и я знаю сам, но пока мне никуда не деться

Я с ней тут один на один, и всё, что мне слышно — биение сердца

Тревога.

Тревога

Тревога.

Тревога.

Эй!

Знаю, что повода нет, но вечно себя избиваю плетьми

Знаю, что мы не одни, всё время себя окружаем людьми

Знаю, что это защитный забор, способ уйти от забот

Ведь всё, что боюсь — остаться один на один с самим собой

И я постоянно забиваю свою голову

Как мне освободить себя от творческого голода

От холода и страха проживать в цепях?

И я, словно Уроборос, пожираю себя

Это замкнутый круг

Я не глядя ступаю по тонкому льду

Он становится тоньше, уже слышу хруст

Если вдруг оступлюсь, то утянет ко дну,

А что, если я не успею?

Что, если я не успешен?

Что, если я недостойный наследник?

Что, если я просто грешен и буду последним?

Что, если я нехороший?

Что, если есть что-то больше?

Что, если разум соблазны пьянят?

Что, если кто-то на свете есть лучше меня?

Пока она рядом, я буду бежать, не зная усталости, боли

Пока она рядом, я помню, что я собою всегда недоволен

Её не могу одолеть.

Тогда приспособлюсь и выжду немного

Не дам тебе повод загнать меня в горе, не жди, что я сломлен, моя тревога

De stem in mijn hoofd zegt: "Haal jezelf bij elkaar, dit kan allemaal aan ons voorbij gaan

Alleen omdat je hier bent, wil nog niet zeggen dat het je eigen schuld is."

Ik weet het, je lijkt gelijk te hebben.

Maar in welke diepe geul kan ik me niet verstoppen

Ze is als een jager, ik ben een opgejaagde os, altijd aan mijn zijde, dit is absoluut niet God

Het is alsof ik vervloekt ben.

Haar geschreeuw wordt door de ramen gehoord

Ik zit tot aan mijn oren vast in haar zwembad, ik word daar gewassen met een zweetaanval

Ze verbergt zich in de ingewanden van mij, in de donkerste diepten, zonder licht, zonder bodem.

En hij komt 's nachts naar me toe om over alles te praten, en laat me zonder slaap

Het leven gaat in een flits voorbij (Woo!)

Stapels beledigingen stapelen (Hey!)

Ik, zoals, hing

In de verblijfplaats van verderfelijke gedachten en eeuwige gebeden

Ze is niet te verslaan

Ze is als Gods weg, die ondoorgrondelijk is

En in mij is een afgrond die zal gapen

Daar verpakte alle angsten van een grote slang

Misschien zal ik later begrijpen dat mijn wereld zo somber is, ja, omdat ik blind ben

Misschien is mijn geest uitgegaan terwijl de geest zo zwak en dom is, en ben ik op zoek naar licht

Ja!

Het is waar, en ik ken mezelf, maar voorlopig kan ik nergens heen

Ik ben alleen met haar, en alles wat ik hoor is het kloppen van het hart

Spanning.

Spanning

Spanning.

Spanning.

Hoi!

Ik weet dat er geen reden is, maar ik sla mezelf altijd met zwepen

Ik weet dat we niet alleen zijn, we omringen ons de hele tijd met mensen

Ik weet dat dit een beschermend hek is, een manier om weg te komen van zorgen

Ik ben tenslotte alleen bang om met mezelf alleen gelaten te worden

En ik hamer constant op mijn hoofd

Hoe kan ik mezelf bevrijden van creatieve honger?

Van kou en angst naar leven in ketens?

En ik, net als Ouroboros, verslind mezelf

Het is een vicieuze cirkel

Ik loop op dun ijs zonder te kijken

Het wordt dunner, ik hoor al een crunch

Als ik plotseling struikel, zal het me naar de bodem slepen,

Wat als ik het niet haal?

Wat als ik niet succesvol ben?

Wat als ik een onwaardige erfgenaam ben?

Wat als ik gewoon een zondaar ben en ik zal de laatste zijn?

Wat als ik niet goed ben?

Wat als er iets meer is?

Wat als de geest bedwelmd is door verleidingen?

Wat als er iemand in de wereld is die beter is dan ik?

Zolang ze in de buurt is, zal ik rennen zonder vermoeidheid, pijn te kennen

Terwijl ze in de buurt is, herinner ik me dat ik altijd ontevreden ben met mezelf

Ik kan haar niet overwinnen.

Dan pas ik me aan en wacht ik nog even af

Ik zal je geen reden geven om me in verdriet te drijven, verwacht niet dat ik gebroken word, mijn angst