Hortense - Les Fatals Picards

Hortense a soufflé tant de bougies

Et vu fleurir autant de printemps

Que l’hiver un matin sans faire de bruit

A versé sur elle ses neiges d’antan

Il est grand temps de dire adieu

À ce qui faisait son bonheur

Le p’tit pavillon de banlieu

Et son jardin planté de fleur

Quant au vin blanc sous les tonnelles

Qui lui rappelle ses vingt ans

Elle chantera avec une autre vieille

Dans cette retraite loin de Nogent

Hortense ne regardait jamais

Les aiguilles des horloges

Qui pourtant tournaient

Elle pensait ne jamais

Subir le poids des ans

Cette putain de dérive des incontinents

Désormais seule dans son fauteuil

Dans cette chambre au mur tapissé

De photos qui sont autant de deuil

Qu’il y a de jours dans l’année

Elle pleure le temps des cerises

Même celui du muguet

Des amours qu’elle a connue exquise

Dans la douceur des premiers mais

Le dimanche est un jour de gloire

Et cerise sur le gâteau

Quand sa descendance viens la voir

Entre ses heures et ses

C’est pas une famille

C’est du malheur en pire

D’la chair à notaire

D’la graine de mafieu

Attendant l’héritage

Et ses derniers soupirs

Le donnera le signal

De son bonheur entre eux

Quand elle aura gagné ses ailes

Qu’importe qu’elle monte au paradis

La seule chose qu’elle demande pour elle

C’est de ne jamais revoir ces pourris

Qui du pavillon de banlieu

Et du jardin planté de fleur

N’ont rien trouvé à faire de mieux

Qu’une aire de jeu pour promoteur

Hortense blies zoveel kaarsjes uit

En zoveel lentes zien bloeien

Die winter op een ochtend zonder geluid te maken

Heeft de sneeuw van weleer over haar uitgegoten

Het is hoog tijd om afscheid te nemen

Waar werd ze blij van

Het kleine paviljoen in de voorsteden

En zijn tuin beplant met bloemen

Wat betreft de witte wijn onder de priëlen

Wat hem doet denken aan zijn twintig jaar

Ze zal zingen met een andere oude vrouw

In deze retraite ver van Nogent

Hortense heeft nooit gekeken

De wijzers van de klokken

die desalniettemin draaide

Ze dacht nooit

draag het gewicht van jaren

Deze verdomde incontinente drift

Nu alleen in haar stoel

In deze kamer met de behangen muur

Foto's die zo treurig zijn

Dat er dagen in het jaar zijn

Ze huilt kersentijd

Zelfs die van spruw

Van de liefdes die ze voortreffelijk kende

In de zoetheid van de eerste maar

Zondag is een dag van glorie

En kers op de taart

Wanneer haar kroost haar komt opzoeken

Tussen zijn uren en zijn

Het is geen familie

Het is pech alleen erger

Notaris vlees

Maffia zaad

wachten op de erfenis

En zijn laatste ademteugen

De zal het signaal geven

Van zijn geluk met elkaar

Als ze haar vleugels heeft gekregen

Het maakt niet uit of ze naar de hemel gaat

Het enige wat ze voor zichzelf vraagt

Het is om deze rotte mensen nooit meer te zien

Wie van het paviljoen in de voorsteden?

En de tuin beplant met bloemen

Heb niets beters gevonden om te doen

Gewoon de speeltuin van een promotor