Разговор о дожде - Леонид Агутин

Я снова слушаю дождь, я вижу эти глаза.

Я знаю, что ты уйдешь, и может быть навсегда.

По лужам в длинном пальто, храня улыбку свою,

И не узнает никто, за что я дождь не люблю.

Опять ты рядом со мной,

Мы говорим о дожде,

И больше нет ничего,

И все забыто уже.

А дождь идет и идет, тебя ревную к нему,

Ну что ты в этом нашла, я до сих пор не пойму,

Поет он песни тебе, а в них слова не ясны,

О, как холодны уста, как далеко до весны.

Я снова слушаю дождь, я вижу эти глаза,

Я знаю, что ты уйдешь, и может быть навсегда.

Тебя пытаюсь искать, тебе ночами звоню,

А ты не можешь понять за что я дождь не люблю.

Ik luister weer naar de regen, ik zie die ogen.

Ik weet dat je weggaat, en misschien wel voor altijd.

Door de plassen in een lange jas, zijn glimlach behoudend,

En niemand zal weten waarom ik niet van regen houd.

Je bent weer naast me

We hebben het over regen

En er is niets meer

En alles is al vergeten.

En de regen komt en gaat, ik ben jaloers op hem,

Nou, wat heb je hierin gevonden, ik begrijp het nog steeds niet,

Hij zingt liedjes voor je, maar de woorden zijn er niet duidelijk in,

Oh, hoe koud zijn de lippen, hoe ver is het om te voorjaar.

Ik luister weer naar de regen, ik zie die ogen

Ik weet dat je weggaat, en misschien wel voor altijd.

Ik probeer je te zoeken, ik bel je 's nachts,

En je begrijpt niet waarom ik niet van regen houd.