La memoire et la mer - Léo Ferré, Marc Robine

La marée, je l’ai dans le cœur qui me remonte comme un signe

Je meurs de ma petite sœur, de mon enfance et de mon cygne

Un bateau, ça dépend comment on l’arrime au port de justesse

Il pleure de mon firmament des années lumières et j’en laisse

Je suis le fantôme jersey, celui qui vient les soirs de frime

Te lancer la brume en baiser et te ramasser dans ses rimes

Comme le trémail de juillet où luisait le loup solitaire

Celui que je voyais briller aux doigts de sable de la terre

Rappelle-toi ce chien de mer que nous libérions sur parole

Et qui gueule dans le désert des goémons de nécropole

Je suis sûr que la vie est là, avec ses poumons de flanelle

Quand il pleure de ces temps-là, le froid tout gris qui nous appelle

Je me souviens des soirs là-bas et des sprints gagnés sur l'écume

Cette bave des chevaux ras, au raz des rocs qui se consument

Ô l’ange des plaisirs perdus, ô rumeurs d’une autre habitude

Mes désirs, dès lors, ne sont plus qu’un chagrin de ma solitude

Et le diable des soirs conquis avec ses pâleurs de rescousse

Et le squale des paradis dans le milieu mouillé de mousse

Reviens fille verte des fjords, reviens violon des violonades

Dans le port fanfarent les cors, pour le retour des camarades

Ô parfum rare des salants, dans le poivre feu des gerçures

Quand j’allais, géométrisant, mon âme au creux de ta blessure

Dans le désordre de ton cul, poissé dans des draps d’aube fine

Je voyais un vitrail de plus, et toi fille verte, mon spleen

Les coquillages figurant sous les sunlights, cassés, liquides

Jouent de la castagnette tant qu’on dirait l’Espagne livide

Dieux de granits, ayez pitié de leur vocation de parure

Quand le couteau vient s’immiscer dans leur castagnette figure

Et je voyais ce qu’on pressent quand on pressent l’entrevoyure

Entre les persiennes du sang et que les globules figurent

Une mathématique bleue, sur cette mer jamais étale

D’où me remonte peu à peu cette mémoire des étoiles

Cette rumeur qui vient de là, sous l’arc copain où je m’aveugle

Ces mains qui me font du fla-fla, ces mains ruminantes qui meuglent

Cette rumeur me suit longtemps comme un mendiant sous l’anathème

Comme l’ombre qui perd son temps à dessiner mon théorème

Et sous mon maquillage roux s’en vient battre comme une porte

Cette rumeur qui va debout, dans la rue, aux musiques mortes

C’est fini, la mer, c’est fini, sur la plage, le sable bêle

Comme des moutons d’infini… Quand la mer bergère m’appelle.

Het tij, ik heb het in mijn hart dat naar me stijgt als een teken

Ik sterf van mijn zusje, mijn jeugd en mijn zwaan

Een boot, het hangt ervan af hoe je het aan de haven van nauwkeurigheid koppelt

Het huilt van mijn firmament van lichtjaren en ik laat wat achter

Ik ben de jersey geest, degene die op opzichtige avonden komt

Werp je de mist in een kus en pik je op in zijn rijmpjes

Zoals de schakels van juli waar de eenzame wolf scheen

Degene die ik zag schijnen op de zanderige vingers van de aarde

Onthoud die hondshaai die we voorwaardelijk hebben vrijgelaten

En wie schreeuwt in de woestijnzeewieren van necropolis?

Ik weet zeker dat het leven er is, met zijn flanellen longen

Als hij huilt om die tijd, de geheel grijze kou die ons roept

Ik herinner me de avonden daar en de sprints wonnen het van het schuim

Dit kwijl van geschoren paarden, aan de rand van de rotsen die worden verteerd

O engel van verloren genoegens, o geruchten over een andere gewoonte

Mijn verlangens zijn daarom slechts een verdriet van mijn eenzaamheid

En de duivel der avonden overwon met zijn reddingsbleekjes

En de paradijshaai in het natte mos

Kom terug groen meisje uit de fjorden, kom terug viool uit de violonades

In de haven blazen de hoorns, voor de terugkeer van de kameraden

O zeldzame geur van de zouten, in de vurige peper van barsten

Toen ik ging, meetkunde, mijn ziel in de holte van je wond

In de puinhoop van je kont, plakkerig in bladen van fijne dageraad

Ik zag nog een glas-in-lood, en jij groene meid, mijn milt

Schelpen liggen onder het zonlicht, gebroken, vloeibaar

Speel het castagnet zo veel dat het lijkt op het razend Spanje

Granieten goden, heb medelijden met hun roeping voor versiering

Wanneer het mes komt om in hun figuur castagnet te interfereren

En ik zag wat je voelt als je de glimp voelt

Tussen de blinds van bloed en dat de bolletjes verschijnen

Een blauwe wiskunde, op deze nooit vlakke zee

Waar komt deze herinnering aan de sterren beetje bij beetje naar me toe?

Dit gerucht dat daar vandaan komt, onder de buddy-boog waar ik mezelf verblind

Deze handen die me fla-fla doen, deze kauwende handen die loeien

Dit gerucht volgt me lang als een bedelaar onder vervloeking

Zoals de schaduw die zijn tijd verspilt met het tekenen van mijn stelling

En onder mijn rode make-up klopt als een deur

Dit gerucht dat op straat opgaat tot dode muziek

Het is voorbij, de zee, het is voorbij, op het strand, het zand blaat

Als schapen van oneindigheid... Als de zee van de herderin me roept.