Gesang der Geister über den Wassern - Leichenwetter

Des Menschen Seele

Gleicht dem Wasser:

Vom Himmel kommt es,

Zum Himmel steigt es,

Und wieder nieder

Zur Erde muß es,

Ewig wechselnd.

Strömt von der hohen,

Steilen Felswand

Der reine Strahl,

Dann stäubt er lieblich

In Wolkenwellen

Zum glatten Fels,

Und leicht empfangen

Wallt er verschleiernd,

Leiserauschend

Zur Tiefe nieder.

Ragen Klippen

Dem Sturz entgegen,

Schäumt er unmutig

Stufenweise

Zum Abgrund.

Im flachen Bette

Schleicht er das Wiesental hin,

Und in dem glatten See

Weiden ihr Antlitz

Alle Gestirne.

Wind ist der Welle

Lieblicher Buhler;

Wind mischt vom Grund aus

Schäumende Wogen.

Seele des Menschen,

Wie gleichst du dem Wasser!

Schicksal des Menschen,

Wie gleichst du dem Wind!

de ziel van de mens

Zoals het water:

Het komt uit de hemel

naar de hemel stijgt het

En weer naar beneden

Het moet naar de aarde gaan

Altijd aan het veranderen.

stromen uit de hoogte,

Steile rotswand

de zuivere straal,

Dan stoft hij lekker af

In wolkengolven

naar de gladde rots,

En gemakkelijk ontvangen

Verhult hij sluiers,

zachtjes mompelen

Tot in de diepte.

torenhoge kliffen

tegen de val,

Hij schuimt ongelukkig

Geleidelijk

Naar de afgrond.

In een plat bed

Hij sluipt door de vallei van de weide,

En in het gladde meer

grazen op haar gezicht

Alle sterren.

wind is de golf

lieve minnaar;

Wind mengt zich van onderen

schuimende golven.

ziel van de mens,

Hoe gaat het met het water!

lot van de mens,

Hoe ben je als de wind!