An einem Grabe - Leichenwetter

Er sehnte sich nach Ruhe, Stille, Nacht,

Wir wissen nur, daß er ein Leid verbarg

Und müde war.

Wir haben ihn im Sarg

Gebettet und zum stillsten Ort gebracht.

Ihn birgt und Schützt die tiefe Grube nun

Vor Welt und Zeit.

Da soll der müde Mann

Sein Weh vergessen und in Frieden ruhn.

Wohl ihm, der dieser bittren Zeit entrann!

Uns andern bleibt vom Lärm und Krieg der Welt

Von ihrer Todesangst und blutigen Not

Noch unser Teil, und Leid ist unser Brot,

Bis auch für uns der bange Traum zerschellt.

Dann wird, so glauben wir, das Gleichgewicht,

Der Wert und Sinn der Welt uns wieder tagen,

Es wird des Menschen Bildnis wieder licht

Und wird des Vaters ewige Züge tragen.

Hij verlangde naar rust, stilte, nacht,

We weten alleen dat hij een verdriet verborg

En was moe.

We hebben hem in de kist

Bedden en naar de stilste plek gebracht.

De diepe put houdt hem nu vast en beschermt hem

Voor de wereld en de tijd.

Daar gaat de vermoeide man

Vergeet zijn wee en rust in vrede.

Gezegend is hij die aan deze bittere tijd is ontsnapt!

De rest van ons blijft achter met het lawaai en de oorlog van de wereld

Van hun angst voor de dood en bloedige nood

Noch ons deel, en verdriet is ons brood,

Tot de angstige droom ook voor ons uiteenvalt.

Dan, denken we, is het evenwicht

De waarde en betekenis van de wereld ontmoeten ons weer,

Het beeld van de mens wordt weer licht

En zal de eeuwige trekken van de vader dragen.