Северный ветер - Ледоход

Северный ветер Балтийского моря,

Жгучие волны - кровью по венам.

Глаза натирают раны о стены.

Душа рвётся прочь, поёт о просторе.

Пламенной песней молит свободу,

Чтобы пришла и сняла все оковы.

Но каждое утро, снова и снова,

Город уходит под мутную воду.

Люди скрываются в суетном дыме,

Тлеют с улыбкой пусто-бездонной,

А рядом, корячась, плачет бездомный.

Я вместе с ними, я вместе с ними!

Я чувствую боли третьего мира,

Грязные страсти первых держав.

Сердце в надрыве не в силах держать

Кутает в буквы хрупкую лиру.

На каждый свой шаг - пуд смерти и стонов.

На каждое слово - сто грамм пустоты.

На каждую яблоню - плод из бетона.

На ясное сердце - срам наготы.

На седьмом этаже отпевают и молятся.

А за стеной - вой водки да течки.

Но все в одной лодке!

Все в одной речке!

Кому из нас лучше - как-то не видится.

Мир принимает новые позы,

Раком, червем у гнилого корыта.

Мне страшно пасть в ноги - вдруг там копыта.

Пожми мою руку - посадишь занозы.

Куда нас несет?

- все залито кровью.

Молись-не молись - мир все равно треснет.

Кто-то опять ради нас всех воскреснет

И высечет плетью-великой Любовью.

Но я все равно плачу, видя чистое поле.

Я верю, нам всем уготовано счастье.

Хрупкому сердцу биться на части.

Пусть будет так.

На все чья-то воля.

Noordenwind van de Oostzee,

Brandende golven - bloed door de aderen.

Ogen wrijven wonden op de muren.

De ziel wordt weggerukt, zingend over de ruimte.

Met een vurig lied bidt hij voor vrijheid,

Om te komen en alle boeien af ​​te doen.

Maar elke ochtend, keer op keer,

De stad gaat onder modderig water.

Mensen verstoppen zich in de ijdele rook

Smeulend met een glimlach zonder bodem,

En vlakbij, kronkelend, huilt een dakloze man.

Ik ben bij hen, ik ben bij hen!

Ik voel pijn in de derde wereld

Vuile passies van de eerste machten.

Hart in angst niet in staat om vast te houden

Wikkelt een fragiele lier in letters.

Bij elke stap - een pik van de dood en gekreun.

Voor elk woord - honderd gram leegte.

Voor elke appelboom - een vrucht van beton.

Op een helder hart - de schaamte van naaktheid.

Op de zevende verdieping worden begrafenissen en gebeden gehouden.

En achter de muur - het gehuil van wodka en oestrus.

Maar allemaal in hetzelfde schuitje!

Alles in één rivier!

Wie van ons is beter - ziet het op de een of andere manier niet.

De wereld neemt nieuwe poses aan

Kreeft, een worm in een rotte trog.

Ik ben bang om aan mijn voeten te vallen - plotseling zijn er hoeven.

Schud mijn hand - je zult splinters planten.

Waar brengt het ons?

Alles zit onder het bloed.

Bid, bid niet - de wereld zal nog steeds barsten.

Iemand zal weer opstaan ​​voor ons allemaal

En hij zal zweepslagen met een grote liefde.

Maar ik huil nog steeds als ik een open veld zie.

Ik geloof dat we allemaal voorbestemd zijn voor geluk.

Breekbare hartslag aan stukken.

Zo zal het zijn.

Op ieders wil.