Росы - Ледоход

В конвойной толпе, звеня кандалами,

Молча бреду на поросший погост.

Видя лишь топь под сырыми ногами,

Топчем прощение утренних рос.

Бесстрастьем повисший туман на ресницах

Ставит красу и косу под венец.

Конвой у болота.

Мы жаждем напиться.

Но росы все шепчут: "кайся, глупец"

"Прости мне все слезы, что капали черным,

Слезы, застывшие лезвием льда.

Пусти мою душу по волнам озерным,

Чтоб загорелась на сердце звезда.

Прости мне печаль, дробившую груди

Любимым в стаканы плеснувшую муть.

Дай мне простить тех, кто осудит."

Росы пропели: "свободен и в путь!"

И вырвала очи мне жгучая воля,

И как разыгралась сладость в крови.

И вот я бегу по бескрайнему полю,

По минному полю, по полю Любви.

А как же иначе в столь резвые годы?

Как же играть, если струны жалеть?

Наверное, я не вашей породы,

Раз не умею в Любви не сгореть,

Воскреснуть и снова с разбегу на плаху.

Воскреснуть и слово с размаху до звезд.

Мой путь - босиком по лезвию верст,

Хоть я меньше боли, но поболее страха.

Целую колючие тернии ночи,

Зная, что будет болеть до утра.

Дарю небесам свой раненный почерк

Из-под святого, живого пера.

Чем хочешь крути под пресыщенным носом,

Я все равно вижу синь вдалеке.

Так каждую зиму в обнимку с морозом,

Я ухожу полежать на реке.

И так до весны - то в мечтах, то в покое,

То вою, то прячусь в безмолвия сон.

И жду, когда росы всю землю покроют,

Чтоб до земли отдать свой поклон.

"Спасибо за слезы, что капали черным,

Спасибо за тяжкий, но святости бой"

Душа растворилась по волнам озерным

И отразилась на небе звездой.

In de konvooimenigte, rinkelend met boeien,

Zwijgend dwaal ik naar het overwoekerde kerkhof.

Zie alleen moeras onder vochtige voeten,

We vertrappen de vergeving van de ochtenddauw.

Dispassie hangende mist op de wimpers

Zet schoonheid en vlecht door het gangpad.

Konvooi in het moeras.

We hebben dorst.

Maar de dauw fluistert allemaal: "bekeer je, dwaas"

"Vergeef me alle tranen die zwart droop,

Tranen bevroren als een ijsblad.

Laat mijn ziel over de golven van het meer,

Om een ​​ster in het hart te verlichten.

Vergeef me het verdriet dat mijn borsten verpletterde

Geliefde in glazen bespat droesem.

Laat mij degenen die veroordelen vergeven."

De dauw zongen: "Vrij en op de weg!"

En het branden zal mijn ogen uitscheuren,

En hoe de zoetheid in het bloed zich afspeelde.

En hier ren ik over het eindeloze veld,

Door het mijnenveld, door het veld van Liefde.

Maar hoe anders in zulke dartele jaren?

Hoe speel je als je medelijden hebt met de snaren?

Ik denk dat ik niet jouw ras ben

Omdat ik niet weet hoe ik niet moet branden in Liefde,

Herrijzen en opnieuw met een run naar het hakblok.

Herrijzen en het woord met een schommel naar de sterren.

Mijn pad is blootsvoets aan de rand van mijlen,

Hoewel ik minder pijn heb, maar meer dan angst.

Ik kus de stekelige doornen van de nacht,

Wetende dat het pijn zal doen tot de ochtend.

Ik geef de hemel mijn gewonde handschrift

Van onder de heilige, levende pen.

Wat je ook wilt draaien onder een verzadigde neus,

Ik zie nog steeds blauw in de verte.

Dus elke winter in een omhelzing met vorst,

Ik ga op de rivier liggen.

En zo verder tot de lente - soms in dromen, soms in rust,

Nu huil ik, nu verberg ik me in de stilte van een droom.

En ik wacht tot de dauw de hele aarde bedekt,

Om voor de grond te buigen.

"Bedankt voor de tranen die zwart droop,

Bedankt voor de harde, maar heilige strijd"

Ziel opgelost in de golven van het meer

En weerspiegeld in de lucht als een ster.