Караван - Ледоход

Разлетаются листьями мысли, кружат

Ложатся на берег, на синюю гладь.

Уста набухают костром куража.

Роса на глазах – мне не солгать.

Мне бы допеть да, смеясь, в хоровод.

Но черной пустыней ведёт караван.

Птицы поют – мне бы к ним в небосвод,

Крысы кишат – мне бы дёрнуть стоп-кран.

В бетоне колодца муза – палач.

Но в трещинах сердца сочится июнь.

Твердит: «Ты попел, ты попил, так поплачь,

А как отрезвеешь, с левого сплюнь»

Вскружится ветер – я покружу,

Вскружит опять – я откажу.

Я не сбегаю - я ухожу.

Прочесть в междустрочье седых облаков

«Все, что вам нужно не так далеко,

Правда осыплется щебнем веков,

А истина в поле цветет васильком»

Истина теплится в юных глазах,

Терновых тропинках под натиском вёрст.

По небу несётся слепая гроза,

Моля обратиться в исповедь звёзд.

Ясность приходит в осеннюю тишь,

Пряча сердца под рябиновый кров.

Ясность прощает и ты всех простишь -

Тогда вдруг исчезнут тысячи слов.

Вскружится ветер – я откажу.

Я не сбегаю – я ухожу.

Все что-то кричат – но я не кричу.

Нет, я не в обиде – я просто молчу.

Laat verspreide gedachten achter, cirkelen

Ze gingen op de kust liggen, op het blauwe oppervlak.

De monden zwellen op van een vuur van moed.

Dauw op mijn ogen - ik kan niet liegen.

Ik zou graag ja, lachend, zingen in een rondedans.

Maar een karavaan leidt door de zwarte woestijn.

Vogels zingen - ik zou ze graag in de lucht zien,

Ratten zwermen - ik zou aan de kraan trekken.

In het beton van de put is de muze de beul.

Maar in de kloven van het hart straalt juni uit.

Hij herhaalt: "Je zong, je dronk, dus huil,

En als je nuchter bent, spuug dan op links"

De wind zal draaien - ik zal draaien,

Zal weer draaien - ik zal weigeren.

Ik ren niet - ik ga weg.

Lees tussen de lijnen van grijze wolken

"Alles wat je nodig hebt is niet zo ver weg

De waarheid zal worden overladen met puin van eeuwen,

En de waarheid in het veld bloeit korenbloem"

De waarheid schijnt in jonge ogen

Doornpaden onder de aanval van mijlen.

Een blinde storm raast door de lucht,

Smeken om zich tot de bekentenis van de sterren te wenden.

Duidelijkheid komt in de herfststilte

Harten verbergen onder een lijsterbesdak.

Duidelijkheid vergeeft en je zult iedereen vergeven -

Dan verdwijnen plotseling duizenden woorden.

De wind zal draaien - ik zal weigeren.

Ik ren niet - ik ga weg.

Iedereen schreeuwt iets - maar ik schreeuw niet.

Nee, ik ben niet beledigd - ik zwijg gewoon.