Sleeper of Hypnagog - Lantern

On through the sleeper’s lair…

This vestibule of bones

The dream-like lion’s den

His serpentine abode

A way one only fares

At lucidity’s end

And the death of comprehension —

The sleeper’s time of wake

A convict of coercing silence

Trapped I am, inside these bowels rendered dead and timeless

Gatekeeper: how long must my shade still lengthen?

«Ceaselessly… until thou findst redemption at His altar»

Pledge thy vow… without retreating thy glance

Kneel and bow… with purest obeisance

In the dead of the night… succumb to the cult

By the killer’s sight… thy blood is bound to halt

Absorbed by that which calls me, voicelessly

The dread that lies beyond what my eyes can see…

Restlessly, like waiting for an axe

To take a swing and chop my head off

I squirm and tremble

Is this where I shall witness my last?

Is this the way my days are bound to pass away;

In despair and solemnly aghast?

A black chime airs, paving way for an ungodly mass

The hour drawing nigh, I feel it in my bones

It’s calling me inside… the nightmare’s heart and soul

To doze the violent dreams in the sleeper’s stead —

The predator unchained from its depths

My path leads on through honeycombed flesh corridors

My vanquished soul in this living death’s undertow;

In desolation, my ashen lips in an averse moan

I lay down on a stone with bloodstains

…My eyes 'come heavier

And into the night my struggling fades

My bane in this ritual deep inside my brain

A whisper the knife that cuts the weak bonds

Of rapture and pure agony

…The lion roars

Op door het hol van de slaper...

Dit voorportaal van botten

De droomachtige leeuwenkuil

Zijn slangachtige verblijfplaats

Alleen een enkele reis

Aan het einde van de helderheid

En de dood van het begrip —

De tijd van wakker worden van de slaper

Een veroordeelde voor het afdwingen van stilte

Ik zit gevangen, in deze ingewanden die dood en tijdloos zijn gemaakt

Poortwachter: hoe lang moet mijn kap nog langer worden?

«Onophoudelijk... totdat je verlossing vindt aan Zijn altaar»

Beloof uw gelofte ... zonder uw blik terug te trekken

Kniel en buig ... met de puurste eerbetuiging

In het holst van de nacht... bezwijken voor de sekte

Door de aanblik van de moordenaar ... is uw bloed gebonden aan stoppen

Geabsorbeerd door wat mij roept, stemloos

De angst die verder gaat dan wat mijn ogen kunnen zien...

Rusteloos, zoals wachten op een bijl

Een schommel maken en mijn hoofd eraf hakken

Ik kronkel en beef

Is dit waar ik mijn laatste zal zien?

Is dit de manier waarop mijn dagen zullen voorbijgaan;

In wanhoop en plechtig ontzet?

Er klinkt een zwarte gong, die de weg vrijmaakt voor een goddeloze massa

Het uur nadert, ik voel het in mijn botten

Het roept me van binnen... het hart en de ziel van de nachtmerrie

Om de gewelddadige dromen in te dommelen in plaats van de slaper —

Het roofdier ontketend uit zijn diepte

Mijn pad leidt verder door honingraatvormige vleesgangen

Mijn overwonnen ziel in de onderstroom van deze levende dood;

In verlatenheid, mijn asgrauwe lippen in een afkerige kreun

Ik ga liggen op een steen met bloedvlekken

...Mijn ogen 'worden zwaarder'

En in de nacht vervaagt mijn worstelen

Mijn vloek in dit ritueel diep in mijn brein

Een fluisterend mes dat de zwakke banden doorsnijdt

Van vervoering en pure doodsangst

...De leeuw brult