From the Ruins - Lantern

Hark!

The storms' aeon-old chant in countless tongues summoned…

Long… Have the vials lain dusting in thirst

The blood they crave must flow…

In this foul service in which to chant and kiss the goat

For tonight the moon shall be in place, the vials brimmed with crimson fluids

For tonight belongs to witches and incantations from the ruins

By the meadow, oldest stones give radiance

From a circle of black candles' gleam

And in the circle swells a sea of voices

Deathlike waves rising in consecration

…For the ones who roam endlessly

…For virgin blood to run free

The glimmer of a curved dagger in for a kill

Flashing at the virgin’s face — in her eyes, death

Hear… The liturgies now said

Sealed and sanctified with death

The chant becomes wilder, in heat they revel

Ecstasy and lust burning for a spell

The dagger raised skyward for a frenzied strike

The maiden fair and pure stabbed like lowly swine

Bleeding dry into vials

Disemboweled… A death devout…

And by dawn all marks lay gone

But the winds bear in mind their songs

In the gleam of fire that from the ruins stems forth

In the otherworldly colour of their songs

From the ruins blood has flown;

Their offal lay carried on

…In regions beyond life

Beyond death and mortal grasp

Beyond future and past

«From the ruins we call to thee!»

hoor!

Het eeuwenoude gezang van de stormen in talloze tongen opgeroepen...

Lang... Laat de flesjes in de dorst liggen afstoffen

Het bloed waar ze naar hunkeren moet stromen...

In deze vuile dienst waarin je de geit chant en kust

Want vannacht zal de maan op zijn plaats zijn, de flesjes boordevol karmozijnrode vloeistoffen

Want vanavond is van heksen en bezweringen uit de ruïnes

Bij de weide stralen de oudste stenen uit

Van een cirkel van zwarte kaarsenglans

En in de cirkel zwelt een zee van stemmen aan

Doodse golven stijgen op in toewijding

...Voor degenen die eindeloos rondzwerven

...Om maagdelijk bloed vrij te laten lopen

De glimp van een gebogen dolk voor een moord

Knipperend naar het gezicht van de maagd - in haar ogen de dood

Hoor... De liturgieën zeiden nu:

Verzegeld en geheiligd met de dood

Het gezang wordt wilder, in de hitte genieten ze ervan

Extase en lust branden voor een spreuk

De dolk ging omhoog voor een waanzinnige aanval

Het meisje eerlijk en puur gestoken als nederige zwijnen

Droogbloeden in flesjes

Ontdaan van de ingewanden... Een gelovige dood...

En bij zonsopgang waren alle sporen weg

Maar de wind houdt hun liedjes in gedachten

In de glans van vuur dat uit de ruïnes voortkomt

In de buitenaardse kleur van hun liedjes

Uit de ruïnes is bloed gevloeid;

Hun slachtafval bleef doorgaan

…In gebieden buiten het leven

Voorbij de dood en sterfelijke greep

Voorbij toekomst en verleden

«Vanaf de ruïnes roepen wij tot u!»