Lucid Endlessness - Lantern

My prospects, hopes and dreams;

All drowned as callously

Deep down in the seething, hoary depths

The lips of the orifice of rebirth

Disgustingly they throb

Watching terrors, one by one

Emerge in raw and unimpeded violence

With the rage of suns

Succumbing to the bane to come;

In fragments nowhere-bound

I linger on in halls of stained vermillion

I join as one with nightmares old as stars of Scorpius

My being but a torch in the strange horizon

Debris caught in a cyclone: nothing I am, no more

No walls remain to seal the endless cold

Deprived of the «I»

In a mercurial insight

Of this cosmic womb, of all times

Of worlds designed to die

On through the cold view

The silver endlessness

Nothing… nowhere

As in a dream

Reaching for death

…A sombre descent lies ahead

The outer reach brooding like a tumour over me

And with the ardour of a snake hunting for prey

The salivating orifice lay lusting to swallow my being

The struggles vain:

The aspirations for a higher entity

Now slipping out of reach

Into bowels of flesh

Disintegrated by the reek

The acidity of the earthly decree

In a storm of carnal need

The true crown withers away

Fleeting… seething…

The impregnation of the soul

Into measurable forms

Of mortal existence

Sleeping… breathing…

The parasitic embryo

Shaping in the foetal mould

Gathering its strength

For eating through

The vaginal phlegm

To be reborn

Mijn vooruitzichten, hoop en dromen;

Allemaal verdronken als meedogenloos

Diep in de ziedende, grijze diepten

De lippen van de opening van wedergeboorte

Walgelijk kloppen ze

Een voor een naar verschrikkingen kijken

Ontstaan ​​in ruw en ongehinderd geweld

Met de woede van de zonnen

Bezwijken voor de vloek die komen gaat;

In fragmenten nergens gebonden

Ik blijf hangen in zalen van gekleurd vermiljoen

Ik sluit me aan als een met nachtmerries zo oud als de sterren van Scorpius

Mijn wezen slechts een fakkel aan de vreemde horizon

Puin gevangen in een cycloon: niets dat ik ben, niet meer

Er blijven geen muren over om de eindeloze kou te verzegelen

Beroofd van de "ik"

In een mercurial inzicht

Van deze kosmische baarmoeder, van alle tijden

Van werelden die zijn ontworpen om te sterven

Op door het koude uitzicht

De zilveren oneindigheid

Niets... nergens

Als in een droom

Reiken naar de dood

…Er ligt een sombere afdaling in het verschiet

Het buitenste bereik broedt als een tumor over me heen

En met het enthousiasme van een slang die op prooi jaagt

De speekselopening lag te begeren om mijn wezen in te slikken

De strijd tevergeefs:

De aspiraties voor een hogere entiteit

Glijdt nu buiten bereik

In ingewanden van vlees

Gedesintegreerd door de stank

De zuurgraad van het aardse decreet

In een storm van vleselijke nood

De echte kroon verdort weg

Vluchtig... ziedend...

De bevruchting van de ziel

In meetbare vormen

Van sterfelijk bestaan

Slapen... ademen...

Het parasitaire embryo

Vormgeven in de vorm van de foetus

Zijn kracht verzamelen

Om door te eten

Het vaginale slijm

Om herboren te worden