Black Miasma - Lantern

In the swamp by the lakeside

In the leaden skies' unrest

A heart lay solely beating

At an eldritch behest

Listen them sing when the moon’s ablaze!

Where sombre trees bow grandly upon dark gates of moss

He reached out for a secret that should have remained lost

…He hailed his grave

Heed this tale of him who heard the lunatic refrain

Now consumed by the black earth — never to be seen again

From his dying womb his foul remembrance crawled the firth

A roiling plague, his shadow thick — miasmal afterbirth

Black miasma over fields of red

Condemned to contain the virulent curse in him;

His asylum inside the lungs of townsmen

Black death to make them revel and sing

A hundred-voice hymn dying

Spawning from the water

Stirring from the spring of bones

Leaking from the cracks of earth

The pestilential fog enthroned

In the echoes of their dying chant

In the dirges of their souls nearing death

At the dawn of their new renaissance

Lowered lies the conqueror’s wreath

Black death over fields of red

…And their chant goes on and on and on…

In het moeras aan de oever van het meer

In de loden luchten onrust

Een hart lag alleen maar te kloppen

In opdracht van eldritch

Luister hoe ze zingen als de maan in vuur en vlam staat!

Waar sombere bomen groots buigen voor donkere poorten van mos

Hij zocht naar een geheim dat verloren had moeten blijven

... Hij begroette zijn graf

Luister naar dit verhaal van hem die het waanzinnige refrein hoorde

Nu verteerd door de zwarte aarde - om nooit meer gezien te worden

Uit zijn stervende schoot kroop zijn vuile herinnering door de firth

Een razende plaag, zijn schaduw dik - miasmale nageboorte

Zwart miasma over velden van rood

Veroordeeld om de virulente vloek in hem te bevatten;

Zijn asiel in de longen van stedelingen

Zwarte dood om ze te laten genieten en zingen

Een honderdstemmige hymne sterft

Paaien vanaf het water

Roeren uit de lente van botten

Lekt uit de kieren van de aarde

De verderfelijke mist troonde

In de echo's van hun stervende gezang

In de klaagzangen van hun ziel die de dood nadert

Aan het begin van hun nieuwe renaissance

Neergelaten ligt de krans van de veroveraar

Zwarte dood over velden van rood

... En hun gezang gaat maar door en door ...