Entrenching Presences - Lantern

Unholy deeds performed in secrecy

Lay haunting the eve like the reminiscence of the late

And when the clouds meander and take forms unlike seen

Something stirs in the ether, a presence…

Entrenching

Soar… Through the abyss, whence the concealed wisdoms are welling forth

Like souls dwelt in malice lay hungry for my stifled thoughts

The visions in the shadows, in the darkest recess of the mind

Which crawl yet to shatter what I once defined as my one true life

Behold… Apparitions, unimaginable dreams of space

From a closed division of my psyche something escalates:

Revelations… From beyond;

reborn in gnosis of starlight

And the more I know, the more my bonds to this world dissolve

The order in which stars align, clarified

Archaic times and nameless rites I have come to remember;

Taken by a presence old and repugnant

Torn out from where my roots lie

And my mind altered by alchemy beyond all that is human:

«Solve et coagula!»

Dissolve to evolve

Feels like I am crawling with serpent-forms, feelers, tongues;

This hour one with forgotten ages

Entrenched in abhorrence you dare not to believe

Impregnated by a seed of higher planes

Presences spawning in my soul:

Now I have seen all in a larger scale

Larger than my mind could hold

How deep in depths must I linger on?

How far in merciless, cold space

Until man I am no more?

When the dawn breaks, and the hoar falls to dew

And with the dew leaves my presence, into death’s silver hue

How the clouds meander and take forms unlike seen

The last pale remainder of what ever lingers of me

The order in which stars align…

Onheilige daden in het geheim uitgevoerd

Lag de vooravond rondspoken als de herinnering aan wijlen

En wanneer de wolken kronkelen en vormen aannemen zoals we ze niet zien

Er beweegt iets in de ether, een aanwezigheid...

verschansen

Zweef ... Door de afgrond, vanwaar de verborgen wijsheden opwellen

Zoals zielen woonden in boosheid hongerig naar mijn verstikte gedachten

De visioenen in de schaduwen, in de donkerste uithoeken van de geest

Die nog kruipen om wat ik ooit definieerde als mijn enige echte leven

Zie... Verschijningen, onvoorstelbare dromen van de ruimte

Vanuit een gesloten afdeling van mijn psyche escaleert iets:

Openbaringen… Van buiten;

herboren in gnosis van starlight

En hoe meer ik weet, hoe meer mijn banden met deze wereld oplossen

De volgorde waarin sterren worden uitgelijnd, verduidelijkt

Archaïsche tijden en naamloze riten die ik me ben gaan herinneren;

Genomen door een oude en weerzinwekkende aanwezigheid

Verscheurd van waar mijn wortels liggen

En mijn geest veranderd door alchemie boven alles wat menselijk is:

«Oplossen en coagula!»

Oplossen om te evolueren

Het voelt alsof ik kruip met slangenvormen, voelsprieten, tongen;

Dit uur een met vergeten leeftijden

Verankerd in afschuw durf je niet te geloven

Geïmpregneerd door een zaadje van hogere vlakken

Aanwezigheden spawnen in mijn ziel:

Nu heb ik alles op grotere schaal gezien

Groter dan mijn geest aankon

Hoe diep moet ik blijven hangen?

Hoe ver in meedogenloze, koude ruimte?

Totdat ik niet meer ben?

Wanneer de dageraad aanbreekt, en het rijm tot dauw valt

En met de dauw verlaat mijn aanwezigheid, in de zilveren tint van de dood

Hoe de wolken kronkelen en vormen aannemen die je niet ziet

De laatste bleke rest van wat ooit van me blijft hangen

De volgorde waarin sterren worden uitgelijnd...