The Remnant - Josh Ritter

I know who you are old man keep running

I caught your trail as you left the pines

Out into the fields where you couldn’t hide nowhere

Just a thin stitch up against the rising line

And up through the blue I knew the stars were tumbling

Up through the blue I knew the star were tumbling

I know who you are old man keep running

I tracked you down by the look in the eyes

Of a thousand gone faces pressed against their windows

Horses hiding in the willows 'til the storm passed by

And a fine gray dust seemed to settle on the future

A fine gray dust seemed to settle in between

Your hat and the dapple of my appaloosa

The only living things that I could see

And up through the blue I knew that stars were tumbling

Up through the blue I knew the stars were tumbling

I know who you are old man keep running

I walked across the bottom of the lake below

Your boat and did you know that when you landed I was watching

As the sky turned dark as the eyes of a foal

And I’ll know you by the shift of the wind in the cobwebs

The sawdust swirls in the fins of the bullheads

The craters that you made when you lay down dreaming

Strange constellations that you gave new meaning

By the teeth marks you made on bones from the ice age

Then smell of the cinder burning slow in your rib cage

Listen in the distance and you’ll hear my shadow

Footsteps soft as the tread of an echo

And up through the blue I knew the stars were tumbling

Up through the blue I knew the stars were tumbling

And the ground will open out into a mouth below us

And the mouth will open out into the empty sky

And the whistle as we hurtle through the halls of onyx

The only sound around us as we go by

And I’ll follow you out through the wells of charcoal

Moonlit stones around the cones of a black hole

Through the fields where grow the ever and forever

The tessellated blooms with the voids at their centers

Through the million rooms in a bead of luminescence

The filaments on the looms of dimension

The pillars of creation where they make the planets

The billion tiny teeth that tear the charge from your atoms

In a trillion tiny bites they’ll eat the meat from the pearl

And throw your soul away a cold grey little world

And nothing that is hidden will be revealed

And nothing that is hidden will be revealed

And nothing that is hidden will be revealed

Ik weet wie je bent oude man blijf rennen

Ik heb je spoor gevolgd toen je de dennen verliet

De velden in waar je je nergens kon verstoppen

Gewoon een dunne steek tegen de stijgende lijn

En omhoog door het blauw wist ik dat de sterren tuimelden

Door het blauw wist ik dat de ster tuimelde

Ik weet wie je bent oude man blijf rennen

Ik heb je opgespoord door de blik in de ogen

Van duizend verdwenen gezichten tegen hun ramen gedrukt

Paarden verstopten zich in de wilgen tot de storm voorbij trok

En een fijn grijs stof leek neer te strijken op de toekomst

Er leek een fijn grijs stof tussen te komen

Je hoed en de vlek van mijn appaloosa

De enige levende wezens die ik kon zien

En omhoog door het blauw wist ik dat de sterren tuimelden

Door het blauw wist ik dat de sterren tuimelden

Ik weet wie je bent oude man blijf rennen

Ik liep over de bodem van het meer beneden

Jouw boot en wist je dat ik aan het kijken was toen je landde?

Toen de lucht donker werd als de ogen van een veulen

En ik ken je door de verschuiving van de wind in de spinnenwebben

Het zaagsel dwarrelt in de vinnen van de donderpaden

De kraters die je maakte toen je lag te dromen

Vreemde sterrenbeelden die je een nieuwe betekenis hebt gegeven

Door de tandafdrukken die je maakte op botten uit de ijstijd

Ruik dan naar de sintel die langzaam brandt in je ribbenkast

Luister in de verte en je hoort mijn schaduw

Voetstappen zacht als het loopvlak van een echo

En omhoog door het blauw wist ik dat de sterren tuimelden

Door het blauw wist ik dat de sterren tuimelden

En de grond zal zich openen in een mond onder ons

En de mond zal zich openen in de lege lucht

En het fluitje terwijl we door de gangen van onyx razen

Het enige geluid om ons heen als we voorbij gaan

En ik zal je volgen door de bronnen van houtskool

Maanverlichte stenen rond de kegels van een zwart gat

Door de velden waar de eeuwigheid groeit

De mozaïekbloemen met de holtes in hun midden

Door de miljoen kamers in een kraal van luminescentie

De filamenten op de weefgetouwen van dimensie

De pijlers van de schepping waar ze de planeten maken

De miljard kleine tandjes die de lading van je atomen scheuren

In een biljoen kleine hapjes eten ze het vlees van de parel

En gooi je ziel weg een koude grijze kleine wereld

En niets dat verborgen is, zal worden onthuld

En niets dat verborgen is, zal worden onthuld

En niets dat verborgen is, zal worden onthuld