The Curse - Josh Ritter

He opens his eyes, falls in love at first sight

With the girl in the doorway

What beautiful lines, how full of life

After thousands of years, what a face to wake up to

He holds back a sigh as she touches his arm

She dusts off the bed where 'til now he’s been sleeping

Under miles of stone, the dried fig of his heart

Under scarab and bone starts back to its beating

She carries him home in a beautiful boat

He watches the sea from a porthole in stowage

He can hear all she says as she sits by his bed

Then one day his lips answer her in her own language

The days quickly pass, he loves making her laugh

The first time he moves, it’s her hair that he touches

She asks, «Are you cursed?»

He says, «I think that I’m cured»

Then he talks of the Nile and the girls in bullrushes

In New York, he is laid in a glass-covered case

He pretends he is dead, people crowd round to see him

But each night she comes 'round and the two wander down

The halls of the tomb that she calls a museum

Often he stops to rest, but then less and less

Then it’s her that looks tired, staying up asking questions

He learns how to read from the papers that she

Is writing about him and he makes corrections

It’s his face on her book, more and more come to look

Families from Iowa, upper Westsiders

Then one day it’s too much, he decides to get up

And as chaos ensues, he walks outside to find her

She is using a cane and her face looks too pale

But she’s happy to see him, as they walk he supports her

She asks, «Are you cursed?»

but his answer’s obscured

In a sandstorm of flashbulbs and rowdy reporters

Such reanimation, the two tour the nation

He gets out of limos, he meets other women

He speaks of her fondly, their nights in the museum

But she’s just one more rag now he’s dragging behind him

She stops going out, she just lies there in bed

In hotels in whatever towns they are speaking

Then her face starts to set and her hands start to fold

And one day the dry fig of her heart stops its beating

Long ago on the ship, she asked «Why pyramids?»

He said, «Think of them as an immense invitation»

She asked, «Are you cursed?»

He said, «I think that I’m cured»

Then he kissed her and hoped that she’d forget that question

Hij opent zijn ogen, wordt verliefd op het eerste gezicht

Met het meisje in de deuropening

Wat een mooie lijnen, hoe vol leven

Wat een gezicht om na duizenden jaren mee wakker te worden

Hij houdt een zucht in terwijl ze zijn arm aanraakt

Ze stoft het bed af waar hij tot nu toe heeft geslapen

Onder mijlen van steen, de gedroogde vijg van zijn hart

Onder scarabee en bot begint het weer te kloppen

Ze draagt ​​hem naar huis in een mooie boot

Hij kijkt naar de zee vanuit een patrijspoort in de berging

Hij kan alles horen wat ze zegt terwijl ze naast zijn bed zit

Op een dag antwoorden zijn lippen haar in haar eigen taal

De dagen gaan snel voorbij, hij maakt haar graag aan het lachen

De eerste keer dat hij beweegt, is het haar haar dat hij aanraakt

Ze vraagt: "Ben je vervloekt?"

Hij zegt: "Ik denk dat ik genezen ben"

Dan praat hij over de Nijl en de meisjes in bulrushes

In New York wordt hij in een met glas bedekte kist gelegd

Hij doet alsof hij dood is, mensen verdringen zich om hem te zien

Maar elke nacht komt ze langs en de twee dwalen af

De zalen van het graf dat ze een museum noemt

Vaak stopt hij om te rusten, maar dan steeds minder

Dan is zij het die er moe uitziet en opblijft en vragen stelt

Hij leert lezen uit de kranten die ze

Over hem schrijft en hij corrigeert?

Het is zijn gezicht op haar boek, er komen er steeds meer kijken

Families uit Iowa, upper Westsiders

Op een dag is het te veel, hij besluit op te staan

En als er chaos ontstaat, loopt hij naar buiten om haar te zoeken

Ze gebruikt een wandelstok en haar gezicht ziet er te bleek uit

Maar ze is blij hem te zien, terwijl ze lopen, steunt hij haar

Ze vraagt: "Ben je vervloekt?"

maar zijn antwoord is verduisterd

In een zandstorm van flitslampen en luidruchtige verslaggevers

Wat een reanimatie, de twee toeren door het land

Hij stapt uit limousines, hij ontmoet andere vrouwen

Hij praat liefdevol over haar, hun nachten in het museum

Maar ze is nog maar een vod nu hij achter zich aan sleept

Ze stopt met uitgaan, ze ligt gewoon in bed

In hotels in welke steden ze ook spreken

Dan begint haar gezicht te stollen en beginnen haar handen te vouwen

En op een dag stopt de droge vijg van haar hart met kloppen

Lang geleden op het schip vroeg ze «Waarom piramides?»

Hij zei: "Zie ze als een enorme uitnodiging"

Ze vroeg: "Ben je vervloekt?"

Hij zei: "Ik denk dat ik genezen ben"

Toen kuste hij haar en hoopte dat ze die vraag zou vergeten