Fallow Way - Jimmy Webb

I’ll learn to love the fallow way

When winter draws the valley down

And stills the rivers in their storm

And freezes all the little brooks

Time when our steps slow to the song

Of falling flakes and crackling flames

When silver stars are high and still

Deep in the velvet of the night sky

The crystal time the silence times

I’ll learn to love their quietness

While deep beneath the glistening snow

The black earth dreams of violets

I’ll learn to love the fallow way

I’ll learn to love the fallow way

When all my colors fade to white

And flying birds fold back their wings

Upon my anxious wondering’s

The sun has slanted all her rays

Across the vast and harvest plains

My memories mingle in the dawn

I dream a joyful vagabonds

The crystal times the silence times

I’ll learn to love their quietness

When deep beneath the glistening snow

The black earth dreams in of violets

I’ll learn to love the fallow times

No drummer comes across the plains

To tell of triumph or of pain

No word far off battle’s cry

To draw me out or draw me nigh

I’ll learn to love the fallow way

I’ll learn to love the fallow way

And gather in the patient fruits

And after autumns blaze and burn

I’ll know the full still, deep roots

That nothing seem to know or need

That crack the ice in frozen ponds

And slumbering in winter’s folds

Have dreams of green and blue and gold

I’ll learn to love the fallow way

And listening for blossoming

Of my own heart once more in spring

As sure as time, as sure as snow

As sure as moonlight, wind and stars

The fallow time will fall away

The sun will bring an April day

And I will yield to Summer’s way

Ik zal leren van de braakliggende weg te houden

Wanneer de winter de vallei naar beneden trekt

En stilt de rivieren in hun storm

En bevriest alle kleine beekjes

Tijd wanneer onze stappen vertragen naar het nummer

Van vallende vlokken en knetterende vlammen

Wanneer zilveren sterren hoog en stil zijn

Diep in het fluweel van de nachtelijke hemel

De kristaltijd de stiltetijden

Ik zal leren van hun rust te houden

Terwijl diep onder de glinsterende sneeuw

De zwarte aarde droomt van viooltjes

Ik zal leren van de braakliggende weg te houden

Ik zal leren van de braakliggende weg te houden

Wanneer al mijn kleuren vervagen tot wit

En vliegende vogels vouwen hun vleugels in

Bij mijn angstige verwondering

De zon heeft al haar stralen afgeschuind

Over de uitgestrekte en oogstvlaktes

Mijn herinneringen vermengen zich in het ochtendgloren

Ik droom een ​​blije zwervers

Het kristal keer de stilte keer

Ik zal leren van hun rust te houden

Wanneer diep onder de glinsterende sneeuw

De zwarte aarde droomt van viooltjes

Ik zal leren van de braakliggende tijden te houden

Geen enkele drummer komt over de vlakten

Om te vertellen over triomf of pijn

Geen woord ver van de strijdkreet

Om me uit te lokken of me dichtbij te trekken

Ik zal leren van de braakliggende weg te houden

Ik zal leren van de braakliggende weg te houden

En verzamel de geduldige vruchten

En na de herfst laait en brandt

Ik zal de volledige stille, diepe wortels kennen

Dat niets lijkt te weten of nodig te hebben

Die het ijs breken in bevroren vijvers

En sluimerend in de plooien van de winter

Dromen van groen en blauw en goud

Ik zal leren van de braakliggende weg te houden

En luisteren naar bloei

Nog een keer uit mijn hart in de lente

Zo zeker als de tijd, zo zeker als sneeuw

Zo zeker als maanlicht, wind en sterren

De braakliggende tijd zal wegvallen

De zon brengt een aprildag

En ik zal toegeven aan de manier van de zomer