S'envoler Jusqu'aù Bout - Jeanne Mas

Tout doucement, elle ondule si fragile

Timidement l’envie se déshabille

Inconsciemment son espoir me respire, encore

Impertinent, ce frisson qui s’infiltre

Passionnément, un soupçon qui s'éclipse

Sans contrôle elle me frôle et sa peau me console

A contretemps, souffrir dans sa chaleur

Toucher son ventre, et rougir de douceur

Désir intense, nos deux corps se ressemblent

Sans expérience, sans vouloir même comprendre

S’envoler jusqu’au bout

S’envoler jusqu’au bout

Et lentement, nos silences se retirent

Aveuglément, je ne veux pas qu’elle me quitte

Physiquement, ce mystère qui m’inspire, encore

Imprudemment, mes doigts la redessinent

Jalousement, me blottir sur son île

M'égarer dans l’erreur, son chagrin me fait peur

Langzaam golft het zo fragiel

Schuchter kleedt het verlangen zich uit

Onbewust ademt haar hoop weer in mij

Sassy, ​​deze spanning die naar binnen sijpelt

Hartstochtelijk glijdt er een hint weg

Zonder controle strijkt ze tegen me aan en haar huid troost me

Lijd op het verkeerde moment in zijn hitte

Raak haar buik aan en bloos van zoetheid

Intens verlangen, onze twee lichamen lijken op elkaar

Zonder ervaring, zonder zelfs maar te willen begrijpen

Vlieg naar het einde

Vlieg naar het einde

En langzaam verdwijnen onze stiltes

Blindelings wil ik niet dat ze me verlaat

Fysiek, dit mysterie dat me opnieuw inspireert

Roekeloos tekenen mijn vingers haar opnieuw

Jaloers op zijn eiland kruipen

Om af te dwalen in de dwaling, haar verdriet maakt me bang