La Geisha - Jeanne Mas

Comme un vieux fleuve abandonn que l’indiffrence a sch

Son histoire n’est plus qu’un roseau fan qui se meurt.

Elle lui avait jur dvotion, aveugle et fire sans objection

Idoltrant cet homme plus fort que la raison qui s’endort.

L’amour s’enfuit, le drame s’enflamme,

Comme une lgende un peu banale

Quand le soleil ira se coucher sur un lac invent

Elle ira loin se rfugier, ses larmes pourront brler.

Ne cherchez pas la geisha.

Comme un vieux fleuve abandonn, couvert de sable, de pierres casses

Loin du monde tmoin de ce bonheur effac.

La tristesse a bris ses yeux, le ciel plit, l’t se meurt

Et le temps s’enfuit sans dissuader son cњur.

Elle vit de lui, l’attend encore, fidle, soumise jusqu' la mort.

Quand le soleil ira se coucher sur un lac invent

Ses mains frles voudront se coller, ne cesseront de prier.

Ne cherchez pas la geisha.

Quand les dragons se retirent, les cieux renferment leur ennui

Les collines deviennent si vertes, se purifient

Mais sur le fond de la scne un corps chemine, se fatigue

Si patiente elle cherche l’homme qu’elle a choisi.

Comme un vieux fleuve abandonn, elle s’est offerte au vent glac

Son espoir faillit, son regard a chang de couleur

L’amour bless, l’attente se meurt, de sang tache, elle sauve l’honneur.

Quand le soleil ira se coucher sur un lac invent

Elle ne sera plus l pour prier, elle n’ira plus pleurer.

Ne cherchez pas la geisha.

Quand les dragons se retirent, les cieux renferment leur ennui

Les collines deviennent si vertes, se purifient

Mais sur le fond de la scne une toile blanche a surgi

Dans sa lumire si intense elle nous sourit.

Als een oude verlaten rivier is die onverschilligheid opgedroogd

Zijn verhaal is slechts een stervend waaierriet.

Ze had toewijding aan hem gezworen, verblind en zonder bezwaar gemaakt

Deze man aanbidden die sterker is dan de rede die in slaap valt.

Liefde vlucht, drama ontbrandt,

Als een ietwat banale legende

Wanneer de zon ondergaat op een uitgevonden meer

Ze zal ver gaan om haar toevlucht te zoeken, haar tranen kunnen branden.

Zoek niet naar de geisha.

Als een oude verlaten rivier, bedekt met zand, gebroken stenen

Ver van de wereld die getuige is van dit uitgewist geluk.

Verdriet heeft haar ogen gebroken, de lucht zinkt, de zomer sterft

En de tijd vliegt voorbij zonder zijn hart af te schrikken.

Ze leeft van hem, wacht nog steeds op hem, trouw, onderdanig tot de dood.

Wanneer de zon ondergaat op een uitgevonden meer

Zijn zwakke handen zullen aan elkaar willen plakken, zullen niet stoppen met bidden.

Zoek niet naar de geisha.

Wanneer de draken zich terugtrekken, houdt de lucht hun verveling vast

De heuvels worden zo groen, reinigen

Maar op de achtergrond van de scène loopt een lichaam, wordt moe

Zo geduldig zoekt ze de man die ze heeft gekozen.

Als een oude verlaten rivier bood ze zichzelf aan aan de ijzige wind

Zijn hoop faalde, zijn blik veranderde van kleur

Liefde doet pijn, wachten sterft, bevlekt bloed, het redt eer.

Wanneer de zon ondergaat op een uitgevonden meer

Ze zal er niet meer zijn om te bidden, ze zal er niet meer zijn om te huilen.

Zoek niet naar de geisha.

Wanneer de draken zich terugtrekken, houdt de lucht hun verveling vast

De heuvels worden zo groen, reinigen

Maar op de achtergrond van het tafereel is een leeg canvas ontstaan

In zijn licht zo intens lacht het naar ons.