Willie - Jean Leloup

Les chiens aboient, le train passe

C’est la nuit, pas loin de minuit

Les étoiles sont magnifiques

Le ciel est noir de ce noir bleu

Que l’on voit quand on est triste ou bien joyeux

Les chiens aboient

Et Willie, le vieu Willie écrit

À toi, ma bouteille de whisky

Je lègue ma tristesse et mes ennuis

À toi, ma bouteille de whisky

Je lègue mes fuckin' soucis

J’ai raté ma vie

Ce n'était semble-t-il qu’une question de secondes

Elle ne tient qu'à un fil, notre place dans ce monde

Au détour d’une peine, je me suis égaré

Si loin qu’on se souvienne, ma mémoire est cassé

Mes amours étaient belles

Mais tout me les rappelle

Encore le labyrinthe, le destin qui m’esquinte

Les chiens aboient, le train passe

C’est la nuit, pas loin de minuit

Les étoiles sont magnifiques

Le ciel est noir de ce noir bleu

Que l’on voit quand on est triste ou bien joyeux

Ne soyez pas trop triste pour la fin de ma piste

Tous mes os me font mal

Ils m’attaquent en chacals

En combat inégal

Un peuple de démons, de fantômes en sommeil

Se cacherait-il au fond de toutes mes bouteilles

Je suis si vieux et où sont mes petites vieilles

Pour ma part, il me tarde de partir en voyage

Quitter cette famille de terreurs qui fourmillent

Les chiens aboient, le train passe

C’est la nuit, pas loin de minuit

Les étoiles sont magnifiques

Le ciel est noir de ce noir bleu

Que l’on voit quand on est triste ou bien joyeux

Au loin les flammes, au loin les flammes

Au loin les flammes, au loin les flammes

Au loin…

Et au vent qui emmènera la fumée de ma cabane en bois

Je lègue ma philosophie et aussi toute mes idées de génie

Et enfin à toi, le passant qui passera

Je te lègue ma ford nova

Je te préviens tout de suite:

L’amour n’existe pas

Au loin les flammes, au loin les flammes

Au loin les flammes, au loin les flammes

De honden blaffen, de trein komt voorbij

Het is nacht, niet ver van middernacht

De sterren zijn mooi

De lucht is zwart met dit zwart blauw

Die we zien als we verdrietig of blij zijn

Honden blaffen

En Willie, oude Willie schrijft

De jouwe, mijn fles whisky

Ik laat mijn verdriet en mijn problemen na

De jouwe, mijn fles whisky

Ik laat mijn verdomde zorgen na

Ik heb mijn leven gemist

Het leek slechts een kwestie van seconden

Het hangt aan een zijden draadje, onze plek in deze wereld

In de bocht van een pijn, ik verdwaalde

Zo ver terug, mijn geheugen is kapot

Mijn liefdes waren mooi

Maar alles doet me aan hen denken

Weer het doolhof, het lot dat me in de war brengt

De honden blaffen, de trein komt voorbij

Het is nacht, niet ver van middernacht

De sterren zijn mooi

De lucht is zwart met dit zwart blauw

Die we zien als we verdrietig of blij zijn

Wees niet te verdrietig voor het einde van mijn nummer

Al mijn botten doen pijn

Ze vallen me aan als jakhalzen

In ongelijke strijd

Een volk van demonen, slapende geesten

Zou het zich op de bodem van al mijn flessen verbergen?

Ik ben zo oud en waar zijn mijn oude dames

Wat mij betreft, ik kan niet wachten om op reis te gaan

Verlaat deze krioelende familie van verschrikkingen

De honden blaffen, de trein komt voorbij

Het is nacht, niet ver van middernacht

De sterren zijn mooi

De lucht is zwart met dit zwart blauw

Die we zien als we verdrietig of blij zijn

Ver weg de vlammen, ver weg de vlammen

Ver weg de vlammen, ver weg de vlammen

In de verte...

En naar de wind die de rook uit mijn houten hut zal dragen

Ik laat mijn filosofie na en ook al mijn geniale ideeën

En tot slot aan jou, de voorbijganger die zal passeren

Ik laat je mijn Ford Nova

Ik waarschuw je nu:

Liefde bestaat niet

Ver weg de vlammen, ver weg de vlammen

Ver weg de vlammen, ver weg de vlammen