Voyageur - Jean Leloup

Sombre est ta solitude, voyageur, pauvre guerrier sans peur

Dans la gare de nulle part tu attends ton prochain départ

Ou elle n’y seras pas celle que tu cherches et qui n’existe pas

Sombre est ta solitude, voyageur, pauvre guerrier sans peur

Dans la gare de nulle part tu attends ton prochain départ

Ou elle n’y seras pas celle que tu cherches et qui n’existe pas

Et qui n’existe pas

Nous étions heureux

Tous les deux, disaient les amoureux

Et toujours le temps passe, qu’est-ce que tu veux qu’on fasse?

C’est la mort qui grimace, C’est la mort qui grimace!

Sombre est ta solitude, voyageur, pauvre guerrier sans peur

À travers la vitre embuée tu vois le paysage qui défile

Les poteaux de téléphone et les fils et enfin les champs de blé qui te prennent

de rêver

Qui te prennent a rêver

Te rappelles-tu la table en fleurs, ta mère et tes soeurs

Ton père et son déshonneur?

Sombre est ta solitude, voyageur, comme tu pleures, pauvre déserteur

Et soudain tu sens la douleur, et soudain tu sens ton coeur

Il ne te reste plus que quelques heures, voyageur, bientôt tu meurs,

bientôt tu meurs

Après-demain comme avant-hier tout retourne à la poussière

Et ne subsiste que le destin de tes passages dans les trains

De ton visage et du sien de tes pas sur les chemins

Dors tranquille, ce n’est rien, juste un voyage un peu plus loin

Nous étions heureux

Tous les deux, disaient les amoureux

Et toujours le temps passe, qu’est-ce que tu veux qu’on fasse?

Tu vois la mort en face, c’est la vie qui te grimace!

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Donker is je eenzaamheid, reiziger, arme onverschrokken krijger

In het treinstation van nergens wacht je op je volgende vertrek

Of zij is niet degene die je zoekt die niet bestaat

Donker is je eenzaamheid, reiziger, arme onverschrokken krijger

In het treinstation van nergens wacht je op je volgende vertrek

Of zij is niet degene die je zoekt die niet bestaat

En dat bestaat niet

We waren gelukkig

Beide, zeiden de geliefden

En altijd gaat de tijd voorbij, wat wil je dat we doen?

Het is de dood grimassen, het is de dood grimassen!

Donker is je eenzaamheid, reiziger, arme onverschrokken krijger

Door het dampende raam zie je het voorbijtrekkende landschap

Telefoonpalen en draden en tot slot de korenvelden die je meenemen

dromen

die je doen dromen

Herinner je je de tafel met bloemen, je moeder en je zussen?

Je vader en zijn oneer?

Donker is je eenzaamheid, reiziger, hoe je huilt, arme deserteur

En plotseling voel je de pijn, en plotseling voel je je hart

Je hebt nog maar een paar uur, reiziger, spoedig sterf je,

binnenkort sterf je

Overmorgen zoals eergisteren keert alles terug tot stof

En alleen blijft het lot van uw passages in de treinen

Van je gezicht en zijn van je voetstappen op de paden

Slaap zacht, het is niets, alleen een reis een beetje verder

We waren gelukkig

Beide, zeiden de geliefden

En altijd gaat de tijd voorbij, wat wil je dat we doen?

Je ziet de dood in het gezicht, het is het leven dat je grijnst!

Wat?

Wat, kraai die door de lucht gaat?

Vertel me waar zijn de zwaluwen

Wat?

Wat, kraai die door de lucht gaat?

Vertel me waar zijn de zwaluwen

Wat?

Wat, kraai die door de lucht gaat?

Vertel me waar zijn de zwaluwen

Wat?

Wat, kraai die door de lucht gaat?

Vertel me waar zijn de zwaluwen