Le dôme - Jean Leloup

Les oiseaux chantonnaient dans la jungle maudite

Nous marchions déjà depuis trois jours et trois nuits

Dans le silence épais protégé des lianes

Nos pas nous suivaient et moi je la précédais

Encore une fois dit-elle quand le soleil tombait

Redis-moi comment, en quel endroit, nous irons, nous allons, au dôme

Et là où nous allons ne se trouvent que des gens qui ont tout espéré

Le dôme est immense au cœur de la forêt et on dit qu’il éclaire

À des milles à la ronde, des milles à la ronde

Les oiseaux chantonnaient dans la jungle maudite

Nous marchions lentement vers le dôme aux cent noms

Elle suivait patiemment le chemin mal dessiné

Et le soir ce couchait et elle recommençait:

Dis-moi tous ces gens qui construisirent le dôme

Pourquoi n’arrivèrent-ils qu’a cette seule solution?

La question était bonne alors je réfléchis

Référant aux échos mille fois entendus

Il y a vingt ans je crois naquit le premier fou

Puis plus tard il y eut l'épidémie

Chaque ville posséda deux ou trois de ces fous

Mais personne au début ne savait qu’ils étaient fous

Ils n'étaient anormaux que de par la faculté qu’ils avaient

De ne jamais être intéressés plus longtemps qu’une minute

À quoi que ce soit

Quelques-uns se tuèrent et les autres comprirent

Qu’il fallait rechercher un endroit où aller

C’est ainsi qu’ils bâtirent un grand dôme aux cent noms

Et on dit qu’il éclaire

À des milles à la ronde, des milles à la ronde (x4)

Et pendant que nous marchions vers la mort certaine

Je commençais à croire à la fable du dôme

Quand un jour au lever je fus saisi d’angoisse

Une sorte de vertige, une fébrilité

J’entendis la musique et je vis la lumière

Une immense boule en verre s'élevait devant nous

À l’intérieur les ombres de mes inventions

Jeunes hommes et jeunes filles répétés en centaine

Deux mille répliques parfaites de moi et de elle

Rassemblés doucement dans la sphère en cristal

Buvaient nonchalamment des verres fluorescents

La musique martelait à cent lieues à la ronde

Et l'éclairage créait les oiseaux albinos

Dont les plus surprenants étaient les cent toucans

Rouge et jaune au milieu de la nuit stroboscope

Nous allions vers le dôme et là où nous allions

Ne se trouvent que les gens qui ont tout espéré

Le dôme est immense au cœur de la forêt

Et on dit qu’il éclaire à des milles à la ronde

Au-dedans rassemblés les désespérés du temps

Les perdus qui recherchent le paradis

On m’a dit qu’ils étaient assez jeunes et pourtant

Semble-t-il qu’ils ne font que parler lentement

À des milles à la ronde, des milles à la ronde…

De vogels zongen in de vervloekte jungle

We waren al drie dagen en drie nachten aan het wandelen

In de dikke stilte beschermd door wijnstokken

Onze stappen volgden ons en ik ging haar voor

Weer zei ze toen de zon onderging

Vertel me nog eens hoe, waar, we gaan, we gaan, naar de koepel

En waar we heen gaan zijn alleen mensen die op alles hebben gehoopt

De koepel is enorm in het hart van het bos en er wordt gezegd dat hij verlicht

Mijlen rond, mijlen rond

De vogels zongen in de vervloekte jungle

We liepen langzaam naar de koepel van honderd namen

Ze volgde geduldig het slecht gemarkeerde pad

En 's nachts was het aan het ondergaan en begon ze opnieuw:

Vertel me al die mensen die de koepel hebben gebouwd

Waarom zijn ze maar tot deze ene oplossing gekomen?

De vraag was goed, dus ik denk

Verwijzend naar de echo's die duizend keer zijn gehoord

Twintig jaar geleden geloof ik dat de eerste gek werd geboren

Later was er de epidemie

Elke stad had twee of drie van deze gekken

Maar niemand wist eerst dat ze gek waren

Ze waren alleen abnormaal vanwege het vermogen dat ze hadden

Om nooit langer dan een minuut geïnteresseerd te zijn

naar wat dan ook

Sommigen pleegden zelfmoord en de anderen begrepen het

Dat we een plek moesten vinden om naar toe te gaan

Dus bouwden ze een grote koepel met honderd namen

En ze zeggen dat het oplicht

Mijlen rond, mijlen rond (x4)

En terwijl we naar een zekere dood liepen

Ik begon te geloven in de fabel van de koepel

Toen ik op een dag bij zonsopgang werd overvallen door angst

Een soort duizeligheid, koorts

Ik hoorde de muziek en ik zag het licht

Een enorme glazen bol rees voor ons op

In de schaduw van mijn uitvindingen

Jonge mannen en jonge vrouwen herhaald in honderden

Tweeduizend perfecte replica's van mij en haar

Zachtjes verzameld in de kristallen bol

Terloops fluorescerende glazen gedronken

De muziek beukte honderd mijlen in het rond

En de verlichting creëerde de albinovogels

Waarvan de meest verrassende de honderd toekans waren

Rood en geel in het midden van de nacht stroboscoop

We gingen naar de koepel en waar gingen we heen

Alleen de mensen worden gevonden die op alles hebben gehoopt

De koepel is enorm in het hart van het bos

En ze zeggen dat het kilometers in de omtrek oplicht

Binnen verzamelde de wanhoop van de tijd

De verlorenen die het paradijs zoeken

Ik kreeg te horen dat ze vrij jong waren en toch?

Lijkt het alsof ze gewoon langzaam praten?

Mijlen rond, mijlen rond...