Mecciano - In The Nursery

As virtuous men pass mildly away

And whisper to their souls, to go

Whilst some of their sad friends do say

The breath goes now, and some say, no:

So let us melt, and make no noise

No tear-floods, nor sigh-tempests move

'Twere profanation of our joys

To tell the laity our love

Moving of th’earth brings harms and fears

Men reckon what it did and meant

But trepidation of the spheres

Though greater far, is innocent

Dull sublunary lovers' love

(Whole soul is sense) cannot admit

Absence, because it doth remove

Those things which elemented it

But we by a love, so much refined

That our selves know not what it is

Inter-assured of the mind

Care less, eyes, lips, and hands to miss

Our two souls therefore, which are one

Though I must go, endure not yet

A breach, but expansion

Like gold to aery thinnest beat

If they be two, they are two so

As stiff twin compasses are two

Thy soul the fixed foot, makes no show

To move, but doth, if th’other do

And though it in the centre sit

Yet when the other far doth roam

It leans, and harkens after it

And grows erect, as that comes home

Such wilt thou be to me, who must

Like th’other foot, obliquely run;

Thy firmness makes my circle just

And makes me end, where I began

Terwijl deugdzame mannen zachtjes overlijden

En fluister tegen hun ziel, om te gaan

Terwijl sommige van hun verdrietige vrienden wel zeggen:

De adem gaat nu, en sommigen zeggen, nee:

Dus laten we smelten en geen lawaai maken

Geen traanvloeden, noch zucht-stormen bewegen

'Twere ontheiliging van onze vreugden'

Om de leken onze liefde te vertellen

Het verplaatsen van de aarde brengt schade en angsten met zich mee

Mannen bedenken wat het deed en betekende

Maar de angst van de sferen

Hoewel groter ver, is onschuldig

De liefde van saaie ondermaanse geliefden

(Hele ziel is verstand) kan niet toegeven

Afwezigheid, omdat het niet verwijdert

Die dingen die het elementeerden

Maar we door een liefde, zo veel verfijnd

Dat wij zelf niet weten wat het is

Inter-verzekerd van de geest

Zorgeloos, ogen, lippen en handen om te missen

Onze twee zielen dus, die één zijn

Hoewel ik moet gaan, nog niet verdragen

Een doorbraak, maar uitbreiding

Als goud tot de dunste beat

Als het er twee zijn, zijn het er twee dus

Omdat stijve tweelingkompassen twee zijn:

Uw ziel de vaste voet, maakt geen show

Om te bewegen, maar doet, als de ander het doet?

En hoewel het in het midden zit

Maar wanneer de andere verre doth zwerft

Het leunt en luistert ernaar

En groeit rechtop, zoals dat thuiskomt

Zo zult u voor mij zijn, wie moet?

Net als de andere voet, schuin lopen;

Uw vastberadenheid maakt mijn cirkel rechtvaardig

En laat me eindigen, waar ik begon