The People in the Attic - Ice Nine Kills

It’s difficult in times like these: ideals,

dreams and cherished hopes rise within us,

only to be crushed by grim reality

(These are the words that set me free)

We are the last of what used to be

Every breath, every moment

They’re getting closer and closer to me

Stripping my dignity with every brick as it’s broken

Stealing hope from my whole family

Lights out

The path that God has lit grows ever darker

But my faith goes further now

I didn’t want to be a fucking martyr

But I can’t put my pen down

I stare through the cracks of my life in slow motion

As my world crumbles down around me

I write the words that set me free

Always glued to the radio

Getting lost in the static as the attic is taking its toll

Can’t we all just go?

I’m fucking sick of the inside

We’re alive yet deprived and alone but never on our own

Alive yet deprived and alone but never on our own

I stare through the cracks of my life in slow motion

As my world crumbles down around me

I write the words that set me free

These are the words that set me free

These are the words that set me free, yeah

I stare through the cracks of my life in slow motion

As my world crumbles down around me

I write the words that set me free

These are the words that set me free

These are the words that set me free, yeah

Het is moeilijk in tijden als deze: idealen,

dromen en gekoesterde hoop komen in ons op,

alleen om verpletterd te worden door de grimmige realiteit

(Dit zijn de woorden die me bevrijden)

We zijn de laatste van wat vroeger was

Elke ademhaling, elk moment

Ze komen steeds dichter bij me

Mijn waardigheid strippen met elke steen als hij kapot is

Hoop stelen van mijn hele familie

Lichten uit

Het pad dat God heeft verlicht, wordt steeds donkerder

Maar mijn geloof gaat nu verder

Ik wilde geen martelaar zijn

Maar ik kan mijn pen niet neerleggen

Ik staar in slow motion door de kieren van mijn leven

Terwijl mijn wereld om me heen instort

Ik schrijf de woorden die me bevrijden

Altijd aan de radio gekluisterd

Verdwalen in de ruis terwijl de zolder zijn tol eist

Kunnen we niet allemaal gewoon gaan?

Ik ben verdomd ziek van binnen

We leven en toch zijn we berooid en alleen, maar nooit alleen

Levend en toch achtergesteld en alleen, maar nooit alleen

Ik staar in slow motion door de kieren van mijn leven

Terwijl mijn wereld om me heen instort

Ik schrijf de woorden die me bevrijden

Dit zijn de woorden die me bevrijden

Dit zijn de woorden die me bevrijden, yeah

Ik staar in slow motion door de kieren van mijn leven

Terwijl mijn wereld om me heen instort

Ik schrijf de woorden die me bevrijden

Dit zijn de woorden die me bevrijden

Dit zijn de woorden die me bevrijden, yeah