Habitude - IAM, FAF LARAGE

Aucun visage ne me regarde

Et sur les quelques pièces que je glane

A la sortie des magasins, après l’office

Le côté face aussi me donne le profil

Le soleil tombe avec les degrés

Depuis ce matin je marche, mais là mes pieds sont las, il faudrait que je pense

à me poser

Que je me trouve un porche ou un coin tranquille, bien abrité

A l'écart des regards, la tolérance est souvent mal imitée

Parfois j’aimerais être invisible tout comme ces fantômes

Ne pas voir ces yeux, qui ne me regardent pas comme on regarde un homme

«Bonjour madame, n’ayez pas peur, non, je ne suis pas dangereux

Je vous tiens la porte c’est tout, c’est pas à votre sac que j’en veux «C'est qu’un «bonjour «, ça ne vous coutera pas 1 €

Allez fouillez votre cœur, y’a peut-être encore quelques «merci»

Je vous jure c’est pas de ma faute si tout le pays part en vrille

Je suis là par manque de chance, la vie a ses sombres héros

Comme une ombre au tableau, je croise des routes sans jamais laisser de trace

S’il vous plait, voyez moi, une fois avant que le vieux ne m’efface

Je sais c’est dur car vous me percevez comme un peut-être

Alors c’est presque par instinct que vous tournez la tête

C’est vrai je dors là, où vos chiens ont leur chiottes

Je gêne les amoureux qui sur les bancs, le soir se bécotent

Et si le vent parfois me force à squatter vos entrées

N’oubliez pas, même les vaincus ont droit au respect

Et si le dédain était armé, je serais mort 1000 fois

Comme ceux qu’on trouve le matin gelés et morts de froid

Mais là c’est pire ma présence ne choque même plus

Le temps défile et doucement je deviens une simple habitude

On ne me voit plus, je suis transparent, une habitude

Les regards glissent, sur mes affaires entassées sur ce trottoir vide

C’est tout ce qui me reste, mon testament

On ne me voit plus, je suis une silhouette

Une ombre sans utilité

Comme disent hommes et femmes pleins de futilités

Je ne suis qu’une habitude, ou aucun pas ne s’arrête

On vit l’hiver gelés par la honte

Le froid et l'été, l’indifférence des passants nous fait de l’ombre

Sur un trottoir, un banc on dérange, chacun sa croix

Une pièce, de l’eau courante, un trésor qu’on ne trouve pas

Le soir on marche en petits groupes, livrés à nous-mêmes

Rien qui nous retient ici, ni maison, ni repères

Nos souvenirs, nos joies dans des sacs poubelles

On brave le «idien et voit nos espoirs à la baisse

On fuit la loi et l’ordre qui nous chassent parce qu’on n’a plus de sous

Ils ont saisi ma dignité avec mes biens un jour

Depuis je vous regarde, faire semblant de ne pas me voir et ça me marque

Plus que le temps à tuer sur le goudron une tache dans ce parc

Vos non dits qui en disent long me rattrapent

Et parmi nous beaucoup se résignent face au mépris, ils signent

Pour une idylle avec une bouteille vide

On ne juge pas, on a tous une histoire, je ne vous le souhaite pas

Je pourrais être vous, vous pourriez être moi

Alors je rêve devant les vitrines, tant pis si c’est pour de faux

Je sais que la rue ne fait pas de cadeau

J’essaie d'être fort même dans le caniveau

Je ne suis qu’une statue de chair parmi vous

Et à la fin j’aurai joué mon rôle jusqu’au bout

Mais les spectateurs m’ont fait défaut

On ne me voit plus, je suis transparent, une habitude

Les regards glissent, sur mes affaires entassées sur ce trottoir vide

C’est tout ce qui me reste, mon testament

On ne me voit plus, je suis une silhouette

Une ombre sans utilité

Comme disent hommes et femmes pleins de futilités

Je ne suis qu’une habitude, ou aucun pas ne s’arrête

On ne me voit plus

Geen gezicht kijkt me aan

En op de paar stukjes die ik verzamel

Het verlaten van de winkels, na het kantoor

De voorkant geeft me ook het profiel

De zon valt met de graden

Ik loop al sinds vanmorgen, maar nu zijn mijn voeten moe, zou ik denken

om mezelf af te vragen

Of ik nu een veranda zoek of een rustige, beschutte hoek

Uit het zicht wordt tolerantie vaak slecht nagebootst

Soms wou ik dat ik onzichtbaar was, net als die geesten

Zie die ogen niet, die niet naar mij kijken zoals je naar een man kijkt

"Hallo mevrouw, wees niet bang, nee, ik ben niet gevaarlijk

Ik houd de deur voor je open, dat is alles, het is niet jouw tas waar ik naar op zoek ben "Het is maar een 'hallo', het kost je geen € 1

Ga je hart doorzoeken, er kunnen nog een paar "bedankt" zijn

Ik zweer dat het niet mijn schuld is dat het hele land in de war raakt

Ik ben hier voor pech, het leven heeft zijn duistere helden

Als een schaduw op het bord steek ik wegen over zonder ooit een spoor achter te laten

Zie me alsjeblieft een keer voordat de oude man me uitwist

Ik weet dat het moeilijk is, want je ziet me als een misschien

Dus het is bijna instinctief dat je je hoofd draait

Het is waar dat ik slaap waar jouw honden hun toilet hebben

Ik breng de geliefden in verlegenheid die elkaar 's avonds op de banken kussen

En als de wind me soms dwingt om je ingangen te kraken

Onthoud dat zelfs de verslagenen respect verdienen

En als minachting gewapend was, zou ik duizend keer dood zijn

Zoals die gevonden in de ochtend bevroren en doodgevroren

Maar dit is erger, mijn aanwezigheid schokt niet eens meer

De tijd tikt door en langzaamaan begin ik gewoon een gewoonte te worden

Niemand ziet me meer, ik ben transparant, een gewoonte

Ogen glijden, op mijn spullen opgestapeld op deze lege stoep

Het is alles wat ik nog heb, mijn wil

Niemand ziet me meer, ik ben een silhouet

Een nutteloze schaduw

Zoals mannen en vrouwen zeggen vol kleinigheden

Ik ben gewoon een gewoonte, waar geen stappen stoppen

We leven de winter bevroren met schaamte

De kou en de zomer, de onverschilligheid van de voorbijgangers overschaduwt ons

Op een stoep, een bank die we lastig vallen, ieder zijn kruis

Een munt, stromend water, een schat die niet te vinden is

's Avonds wandelen we in kleine groepjes, aan ons lot overgelaten

Niets houdt ons hier vast, geen huis, geen oriëntatiepunten

Onze herinneringen, onze geneugten in vuilniszakken

We trotseren de 'idian en zien onze hoop slinken'

We lopen weg van de wet en orde die op ons jagen omdat we blut zijn

Op een dag grepen ze mijn waardigheid met mijn bezittingen

Sindsdien heb ik naar je gekeken, alsof ik me niet zag en het markeert me

Meer dan tijd om op het asfalt een plekje in dit park te doden

Je dingen die ongezegd blijven en boekdelen spreken, halen me in

En velen van ons nemen ontslag in het aangezicht van minachting, ze tekenen

Voor een romance met een lege fles

We oordelen niet, we hebben allemaal een verhaal, ik wens het je niet toe

Ik zou jou kunnen zijn, jij zou mij kunnen zijn

Dus ik droom voor de ramen, jammer als het nep is

Ik weet dat de straat geen gunsten verleent

Ik probeer sterk te zijn, zelfs in de goot

Ik ben gewoon een standbeeld van vlees onder jullie

En uiteindelijk zal ik mijn rol tot het einde hebben gespeeld

Maar de toeschouwers lieten me in de steek

Niemand ziet me meer, ik ben transparant, een gewoonte

Ogen glijden, op mijn spullen opgestapeld op deze lege stoep

Het is alles wat ik nog heb, mijn wil

Niemand ziet me meer, ik ben een silhouet

Een nutteloze schaduw

Zoals mannen en vrouwen zeggen vol kleinigheden

Ik ben gewoon een gewoonte, waar geen stappen stoppen

Niemand ziet me meer