Papierlunge - Heisskalt

Los schau mich an!

Und versuch nicht zu denken!

Lausche dem Knistern der Flammen!

Wir brennen von beiden Enden

Weiterer Widerstand wär zwecklos

Atme den Rauch ein

Stecknadelkopf-große Puppillen!

Blicken still durch diesen bebenden Raum

Sind wieder aufgewacht

Wieder vorm Ende dieses immer selben Traums

Nun sind wir vogelfrei, federleicht

Wir beziehen uns auf nichts mehr

Nun da ein Blick so kostbar ist

Fließt alles in Zeitlupe unendlich scharf

Und die Zeit so unendlich reif

Und ich kann so überdeutlich deine Hand spüren

Während die Flut uns mit sich reißt

Und ich vom Anfang nichts mehr weiß

Wie jeder weitere Fasen diese Steine nur noch fester tritt

Wie aus jedem unserer Blicke die Erschöpfung spricht

Wie dieses Schwarz so höhnisch und verlockend blitzt

Wartet bitte nicht!

Wir kommen nicht mit

Wir müssen weiter nach unten

Nur das letzte Stück fehlt

Um auch das Ende der Geschichte zu erzählen

Hörst du wie alles verstummt?

Hörst du die Wellen sich umarmen und zerschlagen über uns?

Lass uns hier kurz verweilen!

Den Atem teilen!

Noch an den letzten Sätzen feilen!

Noch einmal die Angst überwinden und dann

In die andere Richtung verschwinden

Und wenn irgendwann der erste dieser Dämme bricht

Werden wir da sein, halten was die Flut verspricht

Siehst du das Schwarz?

Wie höhnisch und verlockend es blitzt

Wir entschuldigen nichts

Ga naar mij kijken!

En probeer niet te denken!

Luister naar het geknetter van de vlammen!

We branden van beide kanten

Verder verzet zou zinloos zijn

Adem de rook in

Pupillen ter grootte van een speldenknop!

Staar stil door deze trillende kamer

Weer wakker geworden

Opnieuw voor het einde van deze altijd dezelfde droom

Nu zijn we bandieten, licht als een veertje

We verwijzen nergens meer naar

Nu een blik zo kostbaar is

Alles stroomt oneindig scherp in slow motion

En de tijd is zo oneindig rijp

En ik kan je hand zo duidelijk voelen

Terwijl het tij ons wegvaagt

En ik herinner me niets meer van het begin

Naarmate elke extra afschuining deze stenen alleen maar steviger betreedt

Hoe uitgeput spreekt van elk van onze looks

Hoe dat zwart zo spottend en verleidelijk flitst

Wacht alsjeblieft niet!

We komen niet

We moeten verder naar beneden

Alleen het laatste stukje ontbreekt

Om ook het einde van het verhaal te vertellen

Hoor je hoe alles stil wordt?

Hoor je de golven die ons omhelzen en over ons heen slaan?

Laten we hier even blijven hangen!

Deel de adem!

Nog bezig met de laatste paar zinnen!

Weer de angst overwinnen en dan

Verdwijnen in de andere richting

En als op een gegeven moment de eerste van deze dammen breekt

Zullen we er zijn, houden wat het tij belooft

Zie je het zwart?

Hoe spottend en verleidelijk het flitst

We verontschuldigen ons niet