Gilded cage - Gorod

This obsessive picture, indistinct

These trail of smiles, goodwill

Just to wake up and hear all these cries in my head

As a union of what and who we are sweeps through

Unconscious and unspeakable

Just to wake up and see

This final aim we don’t suspect

Why are these feelings darkened my nights

Again and again?

All made of fear, isolation and confusion

Bigger than the desolation my life was made of before…

Have I to close my eyes again?

Have I to loose these bearings so hard to regain?

This hope wasn’t it of my own

Why me?

I don’t want to

I want to stay in this paradise that open new Helldoors

But this increasingly strong feeling is obnoxious to me

A total control of my existence is suffocating me

The pleasure to feel the fear urges me to go far from here

A jail of delight

Not without a shadow

Why I, a common citizen, having days seeing

Having days seeing only the happiness of my people

I made my choice, this desolation outside

May be our true reconstruction

I close my eyes again

And disappear into this world I’ve hated so much

But through which I live tree again

To live free again

Deze obsessieve foto, onduidelijk

Dit spoor van glimlachen, goodwill

Gewoon om wakker te worden en al deze kreten in mijn hoofd te horen

Als een unie van wat en wie we zijn, veegt door

Onbewust en onuitsprekelijk

Gewoon om wakker te worden en te zien

Dit laatste doel vermoeden we niet

Waarom maken deze gevoelens mijn nachten donker?

Opnieuw en opnieuw?

Allemaal gemaakt van angst, isolement en verwarring

Groter dan de verlatenheid waar mijn leven uit bestond voordat...

Moet ik mijn ogen weer sluiten?

Moet ik deze lagers zo moeilijk terugkrijgen?

Deze hoop was het niet van mezelf

Waarom ik?

Ik wil niet

Ik wil in dit paradijs blijven dat nieuwe Helldoors opent

Maar dit steeds sterker wordende gevoel ergert me

Een totale controle over mijn bestaan ​​verstikt me

Het plezier om de angst te voelen, spoort me aan om ver van hier te gaan

Een gevangenis van verrukking

Niet zonder schaduw

Waarom ik, een gewone burger, dagen heb om te zien?

Dagenlang alleen het geluk van mijn mensen zien

Ik heb mijn keuze gemaakt, deze verlatenheid buiten

Misschien wel onze echte reconstructie

Ik sluit mijn ogen weer

En verdwijnen in deze wereld die ik zo heb gehaat

Maar waardoor ik weer boom leef

Om weer vrij te leven