Жалобно стонет - Георгий Виноградов, Николай Кручинин, Георгий Виноградов, Николай Кручинин

Жалобно стонет ветер осенний,

Листья кружатся поблекшие.

Сердце наполнилось тяжким сомнением,

Помнится счастье ушедшее.

Помнятся летние ночи веселые,

Нежные речи приветные.

Очи лазурные, рученьки белые,

Ласки любви бесконечные.

Все, что бывало, любил беззаветно я,

Все, во что верилось мне,

Все эти ласки и речи приветные

Были лишь грезы одне.

Грезы, так что же к чему пробуждения

Осень и холод, и тьма;

Ужель исчезла пора увлечения,

Счастье, любовь без ума.

Но ужель исчезли навеки дни счастия

И осужден я судьбой

Жить без любви и без слова участия

Жить с моей старой тоской!

De herfstwind kreunt jammerlijk,

Bladeren draaien verdord.

Mijn hart was gevuld met diepe twijfel

Ik herinner me het verdwenen geluk.

Ik herinner me fijne zomeravonden

Tedere woorden zijn welkom.

Azuurblauwe ogen, witte handen,

De strelingen van liefde zijn eindeloos.

Alles wat er gebeurde, heb ik onbaatzuchtig liefgehad,

Alles waar ik in geloofde

Al deze liefkozingen en toespraken zijn welkom

Er waren alleen dromen.

Dromen, dus wat heeft het voor zin om wakker te worden?

Herfst en kou en duisternis;

Is de tijd voor passie voorbij?

Geluk, liefde zonder geest.

Maar de dagen van geluk zijn voor altijd verdwenen

En ik ben veroordeeld door het lot

Om te leven zonder liefde en zonder een woord van participatie

Leef met mijn oude verlangen!