Уралочка - Георгий Виноградов, Арам Ильич Хачатурян

Моя подружка дальняя, как елочка в снегу,

Ту елочку-уралочку забыть я не могу.

Давно ушел я из дому, но помню до сих пор

Ее совсем особенный уральский разговор.

Письмо моей уралочки попробуй-ка пойми:

На фронт прислала валенки, а пишет мне:"Пимы".

На каждом слове «токает»: все «то», да"то", да «то»,

Зато такого токаря не видывал никто.

Моей далекой весточке не так легко дойти,

Но ты, моя невесточка, работай, не грусти.

А если встанет в горлышке непрошенный комок-

Ну что ж, моя уралочка, поплачь и ты чуток.

Но дело наше верное, не стоит слезы лить!

Свободные, счастливые, сто лет мы будем жить.

Приду-сыграем свадебку, по чарке разопьем,

И вскоре сыну имечко придумаем вдвоем.

Mijn vriendin is ver weg, als een kerstboom in de sneeuw,

Ik kan die Ural-kerstboom niet vergeten.

Ik ben lang geleden van huis gegaan, maar ik herinner me nog steeds

Haar heel speciale Oeral-gesprek.

Probeer de letter van mijn Uralochka te begrijpen:

Ze stuurde vilten laarzen naar voren, maar ze schrijft me: "Pima".

Op elk woord "vloeit": alles "dat", ja "dat", ja "dat",

Maar niemand heeft ooit zo'n draaier gezien.

Mijn verre nieuws is niet zo gemakkelijk te bereiken,

Maar jij, mijn schoondochter, werk, wees niet bedroefd.

En als er een onwelkome knobbel in de nek komt -

Nou, mijn uralochka, huil ook een beetje.

Maar onze zaak is waar, het is het niet waard om tranen te vergieten!

Vrij, gelukkig, we zullen honderd jaar leven.

Ik kom, we spelen een bruiloft, we drinken een kopje,

En binnenkort bedenken we samen een naam voor onze zoon.