Sorgsen ton - Garmarna

Med sorgsen ton jag sjunga vill

Om ett förfärligt under

Du som det hör märk noga till

Och minns det alla stunder

Vid Gibbau by vid Penne strand

I Pommern i det tyska land

Sig denna saken händer

En fattig bonde bodde där

Och barn han hade många

Som gjorde honom stort besvär

Om bröd han nödgas gånga

Den äldsta dottern av sin far

Samt mor och syskon avsked tar

Och ger sig ut att tjäna

En tid därefter hände sig

Att fadern hennes dödde

Och modern som sig ömkelig

På käpp och krycka stödde

Bad dottern som var tämligt rik

Till graven hjälpa faderns lik

Som barnslig plikt befaller

Hon svarte det går mig ej an

Ej för mig skuld det bringar

Begraven hur i vill och kan

Men jag mitt mynt ej skingrar

Hur jag går klädder var man ser

Stor sak vad grav man gubben ger

Ej därom någon sköter

Då hennes fru slik hårdhet såg

Hon mera ädelt tänkte

Hon var barmhärtig i sin håg

Hon mat och pengar skänkte

Dess fru gav henne tvenne bröd

Att ge sin mor som led stor nöd

Och sådan hjälp behövde

När hon ett stycke hade gått

Och harmsen brödet burit

Sin frus barmhärtighet försmått

Och argt på modern svurit

Kom hon där vägen oren var

Tänk vad för medel då hon tar

Att fina skorna spara

Där fanns ej sten där fanns ej spång

Varpå hon kunde kliva

Gå kring blev vägen alltför lång

Ej vill hon smutsig bliva

Då lägger hon de bröden så

Att hon på dem kund torrskodd gå

Men straffet resan stäckte

Dess fötter fastnar genast kvar

Då hon på brödet träder

På benen hon förgäves drar

Hon bannar svär och hädar

Ty som en stor och jordfast sten

Orörlig står ock hennes ben

I marken synes fasta

Hon ropar då jag usla barn

Försmått min moder snälla

Har själv mig snärjt i syndens garn

Det får jag nu umgälla

Om hjälp hon tigger varje man

De bjuda till men ingen kan

Dess fot från marken röra

Ej kunde hon de sista ord

Med bruten röst framföra

Förrän den eljest fasta jord

Begynte sig att röra

Hon knäppte sina händer ihop

Och sjönk så neder i en grop

Som henne strax betäckte

I människor betänken er

Högfärden låten fara

Och girigheten som man ser

Är och en farlig snara

Låt pigans ofärd varna er

Från synd och flärd allt mer och mer

Och från högfärdig levnad

Met droevige toon wil ik zingen

Over een verschrikkelijk wonder

U zoals het hoort, let goed op

En onthoud het de hele tijd

In het dorp Gibbau bij het strand van Penne

In Pommeren in het Duitse land

Zelf gebeurt dit ding

Daar woonde een arme boer

En kinderen had hij veel

Wat hem veel problemen bezorgde

Als brood wordt hij gedwongen te lopen

De oudste dochter van haar vader

En moeder en broers en zussen nemen afscheid

En gaat verdienen

Enige tijd later gebeurde het

Dat haar vader stierf

En moeder die zielig is

Op stok en kruk ondersteund

Vroeg de dochter die behoorlijk rijk was?

Help het lijk van de vader in het graf

Zoals kinderlijke plicht beveelt

Ze antwoordde dat het me niet kan schelen

Niet voor mij brengt het schuldgevoel met zich mee

Begraven zoals je wilt en kan

Maar ik strooi mijn munt niet uit

Hoe ik ga kleding waar je kijkt

Geweldig wat een graf de oude man geeft

Daar heeft niemand wat aan

Toen zag haar vrouw zo'n hardheid

Ze dacht nobeler

Ze was genadig in haar gedachten

Ze doneerde eten en geld

Zijn vrouw gaf haar twee broden

Om zijn moeder te geven die in grote nood was

En zulke hulp was nodig

Toen ze een tijdje weg was

En de kwaadwillenden droegen het brood

De genade van zijn vrouw veracht

En boos op de moeder zwoer

Ze kwam waar de weg onrein was

Bedenk wat voor middelen ze neemt

Om mooie schoenen te bewaren

Er was geen steen, er was geen loopbrug

Waarop ze kon stappen

Rondlopend werd de weg te lang

Ze wil niet vies worden

Dan legt ze de broden zo neer

Dat ze op die klant droog geschoeid gaat

Maar de penalty trip gestoken

Zijn pootjes komen meteen vast te zitten

Dan stapt ze op het brood

Aan de benen trekt ze tevergeefs

Ze zweert en zweert

Voor als een grote en aardse steen

Haar benen zijn nog steeds bewegingloos

In de grond lijkt vast

Ze schreeuwt als ik waardeloze kinderen heb

Minacht mijn moeder alsjeblieft

Ikzelf heb mezelf verstrikt in het garen van de zonde

Dat moet ik nu bespreken

Om hulp smeekt ze elke man

Ze bieden maar niemand kan

Zijn voeten van de grond raken

Ze kende de laatste woorden niet

Optreden met een gebroken stem

Voordat de anders vaste grond

Begon te bewegen

Ze vouwde haar handen in elkaar

En zakte toen in een put

Die ze net heeft gedekt

In mensen overweeg je

De trots laat het gevaar

En de hebzucht die je ziet

Is en een gevaarlijke strik

Laat het ongeluk van de meid je waarschuwen

Meer en meer van zonde en flirten

En uit het hoge leven