Tous Mes Souvenirs Me Tuent - Françoise Hardy

Tous mes souvenirs me tuent, les trop tard, les jamais plus

O sont la douceur de vivre, les beaux jours, le bateau ivre

D’idal et d’absolu…

Je voudrais que rien n’efface la magie, l’tat de grce

De nos paradis perdus, les rves, l’amour fou

La beaut surtout de l’avenir devant nous…

Tous mes souvenirs me tuent…

La perte de l’innocence, cette douleur que relancent

Mensonges ou malentendus…

a me semble hier peine, le soir tombe sur la Seine

Comme sur les espoirs dus…

Ainsi va la vie, la fte est finie mme Paris n’est plus Paris…

Tous mes souvenirs me tuent…

Tous mes souvenirs me tuent, mais toi-mme comment vas-tu?

Que devient le mal de vivre qui t’empchait de me suivre?

Comment as-tu survcu?

Al mijn herinneringen doden me, het te laat, het nooit meer

Waar zijn de zoetheid van het leven, de zonnige dagen, de dronken boot?

Ideaal en absoluut...

Ik zou willen dat niets de magie, de staat van genade uitwist

Van onze verloren paradijzen, dromen, gekke liefde

Bovenal, de schoonheid van de toekomst die voor ons ligt...

Al mijn herinneringen doden me...

Het verlies van onschuld, deze pijn die herleeft

Leugens of misverstanden...

Het lijkt me gisteren, de avond valt op de Seine

Zoals op de verwachte…

Zo is het leven, het feest is voorbij, zelfs Parijs is geen Parijs meer...

Al mijn herinneringen doden me...

Al mijn herinneringen maken me kapot, maar hoe gaat het met jou?

Wat gebeurt er met het kwaad van het leven dat je ervan weerhield mij te volgen?

Hoe heb je het overleefd?