Mer - Françoise Hardy

Mer, mon cœur pèse des tonnes

Et mon corps s’abondonne

Si léger à la mer

La mer pleure ses vagues

Qui ont un goût de larmes

Et s’en vont, éphémères

Se perdre en la terre

Se fondre à la terre

Mer magique, originelle

Dans son rhythme essentiel

Le ventre de la mer

Vous garde pour vous jeter

Dans un monde desséché

Qui n’est fait que de terre

Où je n’ai jamais

Su ce qu’il faut faire

Et la vague danse et joue, puis se brise

Et la mer, tout à coup, devient grise

Mon amour est si lourd à porter

Je voudrais doucement me coucher

Dans la mer magique, originelle

Dans son rhythme essentiel

Je voudrais que la mer

Me reprenne pour renaître

Ailleurs que dans ma tête

Ailleurs que sur la terre

Où sans mon amour

Je ne peux rien faire

Zee, mijn hart weegt tonnen

En mijn lichaam geeft zich over

Zo licht op zee

De zee huilt haar golven

die naar tranen smaken

En ga weg, kortstondig

verdwalen in de aarde

Opgaan in de aarde

Magische, originele zee

In zijn essentiële ritme

De buik van de zee

Zorgt ervoor dat je je weggooit

In een uitgedroogde wereld

Wie is gemaakt van niets anders dan vuil?

waar ik nooit

Wist wat te doen

En de golf danst en speelt, en breekt dan

En de zee wordt ineens grijs

Mijn liefde is zo zwaar om te dragen

Ik wil zachtjes gaan liggen

In de magische, originele zee

In zijn essentiële ritme

Ik wens de zee

Breng me terug om herboren te worden

Anders dan in mijn hoofd

voorbij de aarde

Waar zonder mijn liefde

ik kan niets doen