Mais il y a des soirs - Françoise Hardy

Pourtant, j’aime la vie et je crois qu’elle est belle

Je peux aimer la pluie autant que le soleil

Le jour comme la nuit, rêver sous tous les ciels

Mais il y a des soirs où ça ne suffit pas

Et ce sont tous les soirs où je repense à toi

Pourtant, j’aime vraiment tout car tout m’est mystère

La ville et l’air du temps, le bruit et la lumière

Les arbres, les fleurs, le vent, l’infini et la mer

Mais il y a des soirs où je n’y pense pas

Et ce sont tous les soirs où j’ai le mal de toi

Pourtant, j’aime les gens autant que le désert

J’aime ce qui est changeant comme ce qui est de pierre

J’aime sur le moment des regards bleus ou verts

Mais il y a des soirs où je déteste tout

Et ce sont tous les soirs où je repense à nous

Où je voudrais pouvoir donner le monde entier

Pour revivre, un instant au moins, notre passé

Et que tu ne sois plus mon plus beau souvenir

Mais toujours mon présent, toujours mon avenir.

Toch hou ik van het leven en geloof ik dat het mooi is

Ik kan net zoveel van de regen houden als van de zon

Dag of nacht, droom onder alle hemelen

Maar er zijn nachten dat het niet genoeg is

En het is elke avond dat ik aan je denk

Ik hou echter echt van alles, want alles is een mysterie voor mij

De stad en de tijdgeest, lawaai en licht

De bomen, de bloemen, de wind, oneindigheid en de zee

Maar er zijn nachten dat ik er niet aan denk

En het is elke nacht dat ik je mis

Toch hou ik net zoveel van mensen als van de woestijn

Ik hou van verandering als steen

Ik hou momenteel van blauwe of groene ogen

Maar er zijn nachten dat ik alles haat

En het is elke avond dat ik aan ons denk

Waar ik wou dat ik de hele wereld kon geven

Om, in ieder geval voor een moment, ons verleden te herbeleven

En dat je niet langer mijn dierbaarste herinnering bent

Maar altijd mijn heden, altijd mijn toekomst.