Le Martien - Françoise Hardy

Dans le ciel, un soleil rouge

Qui attend et soudain

Un homme étrange qui descend

Qui se doutera que ce Martien

A bravé l’espace pour me demander ma main

Dans le ciel, le soleil rouge

Reparti, mais il brille

Sur la grisaille de ma vie

Qui m’accordera

Dans sa pensée

L’auréole de gloire

Qu’alors je mériterai

Quand le soleil rouge reviendra

Et loin de la terre m’emmènera

Loin de la terre m’emmènera

Loin de la terre m’emmènera

In de lucht een rode zon

Wie wacht en plotseling

Een vreemde man komt naar beneden

Wie zal vermoeden dat deze Marsman

Gedurfde ruimte om mijn hand te vragen

In de lucht, de rode zon

Weer weg, maar het straalt

Over de grijsheid van mijn leven

Wie zal mij geven?

In zijn gedachten

De halo van glorie

Dat verdien ik dan

Wanneer de rode zon terugkeert

En ver van de aarde zal mij nemen

Ver van de aarde zal me nemen

Ver van de aarde zal me nemen