La rue des coeurs perdus - Françoise Hardy

Je connais un coin de rue

Où l’on va jeter son coeur

Quand le pauvre ne sait plus

Que répandre des pleurs

Et malheur à tous ceux-là

Qui n’osent pas le jeter

Et reviennent sur leurs pas

Avec un coeur usé

Dans la rue des coeurs perdus

Ce soir c’est à mon tour

Dans la rue des coeurs perdus

D’aller pleurer mon amour

Mais j’ai peur et n’ose pas

Jeter ce coeur qui t’aimais

Car peut-être un jour, qui sait?

J’en aurais du regret

Car peut être un jour, qui sait

J’en aurais du regret

Ik ken een straathoek

Waar gaan we ons hart leggen

Wanneer de armen het niet meer weten

Wat te tranen?

En wee al die mensen

Wie durft het niet weg te gooien

En keer op hun stappen terug

Met een versleten hart

In de straat van verloren harten

Vanavond is het mijn beurt

In de straat van verloren harten

Om te gaan huilen mijn liefde

Maar ik ben bang en durf niet

Gooi dat hart weg dat van je hield

Want misschien ooit, wie weet?

ik zou spijt hebben

Want misschien op een dag, wie weet

ik zou spijt hebben