Clair-Obscur - Françoise Hardy

clair-obscur

je n’aime rien tant que la fêlure

qui lézarde le mur

de sa résistance…

sombre et pâle

fragile et pur comme un cristal

transparent, idéal

quand j’y pense…

et je me tiens

ni trop près, ni trop loin

passager clandestin

d’un rêve incertain

je sais qu’il ne va pas vraiment bien

je n’attends rien

je lui tends juste la main…

il a fermé à double tour

pour pas souffrir, pour pas pleurer

car il croit que l’amour peut tuer…

clair-obscur

je n’aime rien tant que la blessure

protégée par le mur

de ses apparences…

sombre et pâle

coupant et dur comme un métal

mon ange, comme tu fais mal

quand j’y pense…

et il se tient

toujours à mi-chemin

du rejet, du besoin

de ce qui l’atteint

je sais qu’il ne va pas vraiment bien

je n’attends rien

je lui tends juste la main…

il ouvrira sa porte un jour

pour voir le ciel, pour respirer

et l’amour entrera sans frapper…

clair-obscur

Ik hou van niets meer dan de crack

de muur kraken

van zijn verzet...

donker en bleek

breekbaar en puur als een kristal

transparant, ideaal

als ik eraan denk...

en ik sta

niet te dichtbij en niet te ver

verstekeling

van een onzekere droom

Ik weet dat het niet echt goed met hem gaat

Ik verwacht niets

Ik steek gewoon mijn hand uit...

hij dubbel-locked

niet te lijden, niet te huilen

omdat hij gelooft dat liefde kan doden...

clair-obscur

Ik hou van niets meer dan pijn

beschermd door de muur

van zijn optredens...

donker en bleek

scherp en hard als een metaal

mijn engel, wat heb je pijn gedaan

als ik eraan denk...

en hij staat

altijd halverwege

afwijzing, behoefte

van wat hem bereikt

Ik weet dat het niet echt goed met hem gaat

Ik verwacht niets

Ik steek gewoon mijn hand uit...

hij zal op een dag zijn deur openen

om de lucht te zien, om te ademen

en liefde zal binnenkomen zonder te kloppen...