Ecce Homo - Finsterforst

Was zählt der Mensch noch in einer Welt?

Welche ihm vorgaukelt der Mittelpunkt dieser zu sein?

In der ihn gerade sein vermeintlicher Individualismus

Austauschbarre als je zuvor macht?

Wie soll er etwas finden

Wenn alle Bemühungen dazu dienen

Vor ihm zu verbergen

Wonach er eigentlich auf der Suche ist?

Und wie kann er eine Leere füllen

Die er selbst gar nicht als solche erkennt?

Lautlos kriecht

Eine dunkle Macht

Durch die Straßen

Von Haus zu Haus

Vergiftet jedes Herz

Infiziert den Geist

Entzweit selbst Brüder

Verlangt nach Krieg

Im Kampf allein liegt wahres Glück

Gebt euch hin und blickt niemals zurück

Zögernd noch

Doch erwartungsvoll

Geben sie sich

Verheißungen hin

Für jede Frage steht

Die Antwort bereit

Die Propaganda

Dringt bis ins Herz

Im Kampf allein liegt wahres Glück

Steht vereint, die Welt, sie ist verrückt

Und so ziehen sie nun aus

In ihren gerechten Kampf

Für ihre Brüder und Schwestern

Für die Wahrheit

Für eine Wahrheit, scheinbar ewig, rein

Und sie ziehen, voller Zorn, voller Hass, in den Krieg

Niemand, hält sie noch, jetzt wo sie, losgelassen

Stoppt sie doch endlich

Die Dämme brechen

Niemand hält es auf

Sie töten den Morgen

Endlich brechen sie ihr Schweigen, die stille Masse bebt

Ihre Urinstinkte brodeln, erhebt sie sich zum Mob

Nun fehlt nur noch ein Funke, sie wird zum Pulverfass

Geifernd zieht sie durch die Straßen, getrieben nur von Hass

Und so treffen sie in den Straßen aufeinander

Brüder erschlagen ihre eigenen Brüder

Knochen splittern, Schädel zerbersten

Erbittert tobt der Kampf

Entfesselt ist der Sturm

Ein Ozean des Bluts

Ein wahrer Weltenbrand

Verbrennt auf seinem Weg

Die Menschlichkeit

Die Liebe

Selbst Hass

Noch wilder wütet er

Ein Krieg unter Brüdern, die unversöhnt

Vernichtet alles, was uns je verband

Ins pure Chaos stüzen sie bald die ganze Welt

In den Straßen ein heilloses Durcheinander

Truppen unter einer Flagge

Ineinander verbissen

Wie tollwütige Hunde

An euren Händen klebt ganzer Generationen sinnlos vergossenes, so kostbares Blut

Zurück bleibt nur Leid und Tod

Ein Schlachtfeld, getränkt mit unserem Blut

Ihr habt sie vernichtet

Die Zukunft von Generationen

Rücksichtslos, getrieben von eurer Gier

Ihr habt sie geopfert

Die Zukunft eurer eigenen Kinder

Für die Macht in einer sterbenden Welt

Und niemals können sie euch vergeben

Dass ihr sie geopfert

Der Idee einer längst vergangenen Zeit

Als sich der Nebel der Schlacht verzieht

Die neue Welt ihre Fratze zeigt

Die Realität den Schleier von den falschen Götzen reißt

Und in den Augen der Schein versiegt

Die letzte Hoffnung in ihnen stirbt

Und es lacht der Feind im Spiegel, niemand hat ihn je erkannt

Unser Blut fließt immer noch

Und es liegt

Eure Flagge, gezeichnet vom Krieg

Asche und Staub

Sind die Zeugen des Untergangs

Das Bild im Spiegel verhöhnt sie nun

Die Wahrheit lag vor euer lange schon

Ignoranz hieß eurer Stolz

Das Recht des Starken als Utopie

Doch wirklich stark, nein, das wart ihr nie

Ihr wart nur von Furcht getrieben

Habt euch selber ausgelöscht

Es bleibt von euch nichts mehr

Eure Welt ein Aschenmeer

Ihr habt die Hand weggeschlagen

Die zum Frieden euch gereicht

Dieses Blutbad ist euer Erbe

Was habt ihr der Welt gegeben

Folget nur dem blinden Hass

Stürzet die Welt in den Untergang

Im Kampf, so rein, erschuft ihr das Unglück

Nichts von all dem bleibt, nur die Ruinen eures Reichs

Und so holt sich die Natur alles zurück

Die Erde bebt, befreit vom Virus Mensch

Fluten spülen alles hinfort was noch vom Menschen bleibt

Ein neuer Tag bricht an

Und es dringt durch die Erde

Neues Leben, neue Hoffnung

Ein Triumph der Natur

Aus Zerfall geht es hervor

Alles gelöscht, was noch erinnert an unsere Taten

Wat telt een mens nog in een wereld?

Wie pretendeert hier het middelpunt van te zijn?

In zijn vermeende individualisme

verwisselbare staven dan ooit tevoren?

Hoe moet hij iets vinden?

Als alle inspanningen dit doel dienen

Om voor hem te verbergen

Waar is hij eigenlijk naar op zoek?

En hoe kan hij een leegte vullen?

Wat hij zelf niet eens als zodanig herkent?

Kruipt stil

Een duistere kracht

Door de straten

Van huis tot huis

Vergiftigt elk hart

Infecteert de geest

Verdeel zelfs broers

Verlangens naar oorlog

Alleen in de strijd ligt het ware geluk

Geef je over en kijk nooit meer achterom

Nog steeds aarzelend

maar afwachtend

geef jezelf

belooft

Voor elke vraag

Het antwoord klaar

de propaganda

Dringt door tot in het hart

Alleen in de strijd ligt het ware geluk

Sta verenigd, de wereld, het is te gek

En dus verhuizen ze nu

In hun rechtvaardige strijd

Voor haar broers en zussen

voor de waarheid

Voor een waarheid die schijnbaar eeuwig, puur is

En vol woede, vol haat, gaan ze ten strijde

Niemand houdt haar nog vast, nu ze losgelaten is

Stop haar eindelijk

De dammen breken

Niemand houdt het tegen

Ze doden de ochtend

Eindelijk breken ze hun stilte, de stille menigte beeft

Haar oerinstincten ziedend, ze stijgt naar de menigte

Nu ontbreekt er alleen nog een vonk, het wordt een kruitvat

Ze kwijlt door de straten, alleen gedreven door haat

En dus ontmoeten ze elkaar op straat

Broers doden hun eigen broers

Botten versplinteren, schedels verbrijzelen

De strijd woedt bitter

De storm is losgebarsten

Een oceaan van bloed

Een echte wereldbrand

Brandt onderweg

De mensheid

Dol zijn op

zelfhaat

Hij raast nog wilder

Een oorlog tussen onverzoenlijke broers

Vernietig alles wat ons ooit heeft verbonden

Ze zullen binnenkort de hele wereld in pure chaos storten

Een puinhoop in de straten

Troepen onder een vlag

in elkaar gebeten

Als gekke honden

Hele generaties hebben zinloos vergoten, dus kostbaar bloed aan jullie handen

Alleen lijden en dood blijven over

Een slagveld gedrenkt in ons bloed

je hebt ze vernietigd

De toekomst van generaties

Meedogenloos, gedreven door je hebzucht

jij hebt haar opgeofferd

De toekomst van je eigen kinderen

Voor macht in een stervende wereld

En ze kunnen je nooit vergeven

dat je ze hebt opgeofferd

Het idee van een vervlogen tijdperk

Als de mist van de strijd optrekt

De nieuwe wereld laat zijn gezicht zien

De werkelijkheid scheurt de sluier van valse idolen

En in de ogen droogt de glans op

De laatste hoop in hen sterft

En de vijand lacht in de spiegel, niemand heeft hem ooit herkend

Ons bloed vloeit nog steeds

En het liegt

Uw vlag gemarkeerd door oorlog

as en stof

Zijn de getuigen van de ondergang?

Het beeld in de spiegel bespot haar nu

De waarheid was lang geleden voor je

Je trots heette onwetendheid

Het recht van de sterken als utopie

Maar echt sterk, nee, dat was je nooit

Je werd alleen gedreven door angst

Zelf gedoofd

Er is niets meer van je over

Jouw wereld een zee van as

Je sloeg je hand weg

Die je vrede brengen

Dit bloedbad is jouw erfgoed

wat heb je de wereld gegeven?

Volg alleen blinde haat

Dompelt de wereld onder in ruïne

In de strijd, zo puur, creëer je ongeluk

Niets van dit alles blijft, alleen de ruïnes van je rijk

En zo neemt de natuur alles terug

De aarde beeft, bevrijd van het menselijke virus

Overstromingen spoelen alles weg wat er nog van de mens is

Een nieuwe dag breekt aan

En het dringt door de aarde

Nieuw leven, nieuwe hoop

Een triomf van de natuur

Het komt voort uit verval

Alles verwijderd wat ons nog aan onze daden herinnert