Wir, der Teufel und ich II - Ewigheim

Tief unter der Tapete, hat der Putz ein kleines Loch

Das ich als Kind gebohrt, mit dem Finger

Es ist das Türchen, durch das der Teufel kroch

In meine Welt, er blieb für immer

Wenn ich ihn rufe kommt der Teufel aus der Wand

Er taucht die Welt in fahles Licht

Legt meine Einsamkeit — in seine Hand

Setzt sich die Hörner auf und spricht

Tief unter Haut und Haarn, hat mein Schädelchen in Loch

Das mit Gewalt gebohrt — und Gewimmer

Das Tor zur Hölle, ein Segen bleibt es doch

Was ihr ein Leben nennt, ist schlimmer

Wenn ich ihn bitte holt der Teufel den Verstand

Hab keine Angst, ein wenig Satan

Das hat noch keinen umgebracht

Seine Seele verliert nur wer nie geliebt

Wer nie gehasst, wer nie geweint

Sich ergibt und dabei lacht

Diep onder het behang heeft de pleister een klein gaatje

Dat ik als kind boorde, met mijn vinger

Het is de kleine deur waardoor de duivel kroop

In mijn wereld, hij bleef voor altijd

Als ik hem roep, komt de duivel uit de muur

Hij baadt de wereld in een bleek licht

Leg mijn eenzaamheid in zijn handen

Zet de hoorns op en spreek

Diep onder huid en haar heeft mijn kleine schedel een gat erin

Dat boorde met kracht — en jammert

De poort naar de hel, het blijft een zegen

Wat jij een leven noemt, is erger

Als ik het hem vraag, neemt de duivel zijn gezond verstand

Wees niet bang, een beetje Satan

Dat heeft nog niemand gedood

Alleen degenen die nooit hebben liefgehad, verliezen hun ziel

Die nooit haatte, die nooit huilde

Geeft zich over en lacht tegelijk