Stahl trifft Kopf - Ewigheim

Die Gnade unter meinem Bett

Schenkt mir die Geborgenheit

Nimmt alle Angst und lässt mich glauben

Das jederzeit mein Leid vorbei

Da ich sie rufe

Schickt geschwind

Die Gnade mir

Ihr Projektil

Aus engem Lauf

Schnell wie der Wind

Gebe ihm die Richtung

Grund und Ziel

Es nimmt mein Hirn

Und auch sein Haus

Trägt alles fort

In kleinen Teilen

Die sich am Ende

Weit verstreut

Mit meinem Blut

Den Boden teilen

Wenn gnadenlos der Stahl den Kopf

Trifft ungebremst der Friede ein

Verfärbt mein Laken morgenrot

Weist feucht den Weg gen Ewigheim

Den schon so oft mein Geist gegangen

Schritt für Schritt ein langer Traum

Will endlich frei, von Gott verlassen

Hinters letzte Türchen schauen…

Den Blick so starr

Verdreht nach innen

Erschließt sich mir

Ein Trümmerfeld

Das Blut verschmiert

Mit harter Stimme

Erzählt vom Ende

Meiner Welt

Was so verstörend

Wirkt wie heiter

Da der Gedanke

Nicht verklingt

Das Hirn nicht schweigt

Als wohl zerrissen

Vom Projektil

Die Nerven sind

Bis auch das letzte Bild im Stand

Verharrt und platzt

Bleibt nichts als weißes Rauschen

Hochfrequent, zitternd…

Wenn gnadenlos der Stahl den Kopf

Trifft ungebremst der Friede ein

Verfärbt mein Laken morgenrot

Weist feucht den Weg gen Ewigheim

Den schon so oft mein Geist gegangen

Schritt für Schritt ein langer Traum

Will endlich frei, von Gott verlassen

Hinters letzte Türchen schauen…

De genade onder mijn bed

Geef me de zekerheid

Neemt alle angst weg en laat me geloven

Dat wanneer mijn lijden voorbij is

Omdat ik ze noem

Stuur snel

de genade mij

jouw projectiel

Van strakke run

Zo snel als de wind

Geef hem richting

reden en doel

Het kost mijn hersenen

En ook zijn huis

Draag alles weg

In kleine onderdelen

Het einde

wijd verspreid

met mijn bloed

deel de vloer

Als genadeloos de stalen kop

Vrede komt ongecontroleerd

Maakt mijn lakens rood in de ochtend

Vochtig wijst de weg richting Ewigheim

Mijn geest is zo vaak weggegaan

Stap voor stap een lange droom

Wil eindelijk vrij zijn, in de steek gelaten door God

Kijk achter de laatste deur...

De blik zo star

Naar binnen gedraaid

Lijkt me logisch

Een puinveld

De bloeduitstrijkjes

Met een harde stem

Vertelt over het einde

mijn wereld

Wat zo verontrustend

Lijkt vrolijk

daar de gedachte

Niet vervagen

De hersenen zijn niet stil

alsof gescheurd

Van het projectiel

De zenuwen zijn

Tot de laatste foto in de stand

Blijft aanhouden en barst

Er blijft niets anders over dan witte ruis

Hoge frequentie, trillen...

Als genadeloos de stalen kop

Vrede komt ongecontroleerd

Maakt mijn lakens rood in de ochtend

Vochtig wijst de weg richting Ewigheim

Mijn geest is zo vaak weggegaan

Stap voor stap een lange droom

Wil eindelijk vrij zijn, in de steek gelaten door God

Kijk achter de laatste deur...