Der Letzte Mensch - Ewigheim

Gestern Nacht

Um die Stunde Grau

Traf ich eine Gestallt

Ganz und gar nackt

Auf einer Lichtung im Wald

Hinfällig wankend

Sie betete laut

Ich verstand ihre Worte nicht

Allein der Klang

Schien vertraut

Sie sprach:

Im Licht der Laterne

Such ich den Weg

Seit 30 Jahren den Schlaf den man einst

Mir versprach

Verwehrt blieb mir beides bis heute

Bin verflucht

Immer weiter zu gehen

Auf der Suche im Licht der Laterne

Nie das Ende des Weges zu sehn'

Verstummt wankt mir entgegen

Ihr Gesicht

Voll von Tränen

Legt meinen Kopf

In die knöcherne Hand

Holt ganz tief Luft

Und singt sodann…

Im Licht der Laterne

Such ich den Weg

Seit 30 Jahren den Schlaf den man einst

Mir versprach

Verwehrt blieb mir beides bis heute

Bin verflucht

Immer weiter zu gehen

Auf der Suche im Licht der Laterne

Nie das Ende des Weges zu sehn'

Verzweifelt wimmert

Nun das Wesen

Den Grund dafür zu sehn bleibt mir verwehrt

Rieche seine Angst doch ahne nicht

Was das Schicksal an Bürde ihm beschert

Das mit dem Schein der Laterne vergeht

Alle Hoffnung, dem Licht gleich geraubt

Auf endlosen Wegen

Dem Schlaf zu begegnen

Wo ewigen Frieden

Zu finden es glaubt

Das es in seiner Blüte

Keinen geschont

Jeden fremden Leib

Von Haut und Fett befreit

Das der Laterne Flame

Einzig und allein

Genährt vom Menschenfett

Dem Licht die Kraft verleit

Dann taumelt

Die Gestalt

Stürzt ungebremst

Ins Reich der Schnecken

Verkrampft im Laub

Darauf bedacht

Sich zu verstecken

Was aus ihm wird ist mir so gleich

Reiße Stück für Stück vom Leib

Die morsche Haut wie Asche grau

Fahl und klamm…

Treibe einen Gang

Tief ins Gewebe

Schäle, das Fett vom Fleisch

Und nehme

Mir davon soviel ich kann

Soviel ich nur kann…

Im Licht der Laterne

Such ich den Weg

Seit 30 Jahren den Schlaf den man einst

Mir versprach

Verwehrt blieb mir beides bis heute

Bin verflucht

Immer weiter zu gehen

Auf der Suche im Licht der Laterne

Nie das Ende des Weges zu sehn'

Afgelopen nacht

Op het uur grijs

Ik ontmoette een figuur

Helemaal naakt

Op een open plek in het bos

Breekbaar onthutsend

Ze bad hardop

Ik verstond haar woorden niet

Alleen het geluid

leek bekend

Zij sprak:

In het licht van de lantaarn

Ik zoek de weg

30 jaar lang de slaap die je ooit had

beloofde me

Beide zijn mij tot op de dag van vandaag geweigerd

ben vervloekt

Altijd verder gaan

Zoekend in het licht van de lantaarn

om nooit het einde van de weg te zien

Stil wankelt naar me toe

haar gezicht

vol tranen

leg mijn hoofd neer

In de benige hand

Haal diep adem

En dan zingt...

In het licht van de lantaarn

Ik zoek de weg

30 jaar lang de slaap die je ooit had

beloofde me

Beide zijn mij tot op de dag van vandaag geweigerd

ben vervloekt

Altijd verder gaan

Zoekend in het licht van de lantaarn

om nooit het einde van de weg te zien

Wanhopig jammert

Nu de essentie

Ik mag de reden hiervan niet zien

Ruik zijn angst, maar ik weet het niet

Welke last legt het lot hem op?

Dat verdwijnt met de gloed van de lantaarn

Alle hoop gestolen als het licht

Op eindeloze manieren

Om slaap te ontmoeten

waar eeuwige vrede

Om het te vinden gelooft

Het in zijn bloei

niemand gespaard

Elk vreemd lichaam

Bevrijd van huid en vet

Die van de Lantaarnvlam

Alleen

Gevoed door menselijk vet

Geef kracht aan het licht

Dan wankelt

de vorm

Valt ongecontroleerd

In het rijk van de slakken

krap in het gebladerte

Houd daar rekening mee

verstoppen

Het kan me niet schelen wat er van hem wordt

Stuk voor stuk afscheuren

De rotte huid grijs als as

Bleek en klam...

Rij een versnelling

Diep in het weefsel

Schil het vet van het vlees

En neem

Zo veel als ik kan

Zoveel als ik kan...

In het licht van de lantaarn

Ik zoek de weg

30 jaar lang de slaap die je ooit had

beloofde me

Beide zijn mij tot op de dag van vandaag geweigerd

ben vervloekt

Altijd verder gaan

Zoekend in het licht van de lantaarn

om nooit het einde van de weg te zien