Am Meer - Ewigheim

Am Rand meiner Dinge

Wird es feucht in der Welt

Mein Laternchen ertrinkt

Seine Flamme erzählt

Von dem, was mir bleibt

Nicht mehr als die Gischt

Die ein Lied singt vom Sterben

Einer Welt voll von Scherben

Stehe ich in der Brandung

Blicke hinaus auf die See

Ich weiß, dass sie mich frisst

Der Gedanke tut weh…

Tut so weh

Erbricht ihre Vorhut an Land

Bin vom Abschaum verfolgt

Um mein Leben gerannt…

Vergebens

Wie der Rest allen Glaubens

Verlässt mich meine Seele

Mit ihr der Halt

Stürze taumelnd ins Meer

Seine Wellen aus Fleisch

Türmen sich über mir auf

Reißen mich mit sich fort

Soll ein Teil ihrer sein

Sinkend, sich fügend und leer

Komm, schreit der Abschaum

Mit mir sollst du geh’n

In die See so unendlich

Gefräßig und schön

Sei ein Tropfen der Flut

Bis der letzte verschlungen

Der am Ufer verzweifelt

Um sein Seelchen gerungen…

Um ein Leben gerungen

Alles endet in der Brandung

Vom Salz schmerzt mein Blick auf die See

Ich weiß, dass sie mich frisst

Der Gedanke tut weh…

Tut so weh

Treibe hilflos im Meer

Seine Wellen aus Fleisch

Türmen sich über mir auf

Reißen mich mit sich fort

Muss ein Teil ihrer sein

Sinkend, sich fügend und leer

Op de rand van mijn dingen

Het wordt nat in de wereld

Mijn lantaarn verdrinkt

Zijn vlam vertelt

Van wat me nog over is

Niet meer dan de spray

Wie zingt een lied over doodgaan?

Een wereld vol scherven

ik sta in de branding

Kijk uit op zee

ik weet dat ze me opeet

De gedachte doet pijn...

Doet zoveel pijn

Braakt hun voorhoede op het land

Ik word gevolgd door het uitschot

rende voor mijn leven...

Tevergeefs

Net als de rest van alle overtuigingen

mijn ziel verlaat me

Met haar het ruim

Val tuimelend in de zee

Zijn golven van vlees

weefgetouw over mij

breng me weg

Zou een deel van haar moeten zijn

Zinkend, conform en leeg

Kom op, het uitschot schreeuwt

Je zou met me mee moeten gaan

In de zee zo eindeloos

Vraatzuchtig en mooi

Wees een druppel in het tij

Tot de laatste verslonden

Wanhopig aan de kust

Worstelde om zijn kleine ziel...

Worstelde voor een leven

Alles eindigt in de branding

Mijn uitzicht op de zee doet pijn van het zout

ik weet dat ze me opeet

De gedachte doet pijn...

Doet zoveel pijn

Hulpeloos in de zee drijven

Zijn golven van vlees

weefgetouw over mij

breng me weg

Moet een deel van haar zijn

Zinkend, conform en leeg