Эхо - Евгений Гришковец, Бигуди

Сколько телефонных номеров ты помнишь наизусть, каких-то важных для тебя

номеров?

А сколько номеров в твоей записной книжке?

Сколько?

Да это неважно,

какая разница!

Какой бы номер ты ни набрал, кто-то тебе обязательно ответит,

ответит обязательно!

Ошибиться невозможно — кто-то ответит.

Обязательно.

Пусть это будет

автоответчик или голос оператора — но голос.

Голос!

А если кто-то случайно набрал твой номер, они же ведь тоже не ошиблись.

Интересно, как они могут ошибиться, ведь ответил же ты?

Они же позвонили тебе!

Кто же ответил?

Это ты ответил.

Они услышали твой голос.

Слышишь?

Ты послушай!

Послушай, слышишь?

Тишины нет.

В этом городе её не бывает

и быть не может, и даже в самом гулком переулке ночью — кажется,

что было тихо — крикни, и прозвучит эхо.

Но это было не эхо, это крикнули

другие люди, крикнули даже не в ответ, а просто потому, что им показалось в эту

секунду, что стало слишком тихо в этом городе.

Ты услышал не эхо,

ты услышал голоса.

Видишь свою тень, длинную или короткую?

Так вот, запомни, это была не тень.

В этом городе нет теней.

Это был другой человек, которому показалось,

что ты — его тень.

Спеши, скорей, скорей, здесь нужно спешить!

Сколько раз в этом городе ты сможешь рассказать свежий анекдот?

Сколько?

Да только один раз, только раз, потому что через минуту ты услышишь этот же

анекдот от кого-то другого, только будет уже не смешно.

Совсем не смешно.

А ты успел, и поэтому все смеялись.

Смеялся весь город, смеялись даже те,

кого ты не знаешь.

А когда ты будешь плакать в этом городе, кто знает, может быть, ты в этот

момент будешь оплакивать чьё-то горе, неизвестное тебе горе, неизвестных людей.

Город плачет — как ты можешь быть в стороне?

Послушай.

Послушай!

Прислушайся…

Слышишь?

А летом город начинает раздеваться.

Чудесные девушки снимают с себя почти всё.

Они остаются только в лоскутках прозрачных тканей, и эти лоскутки развеваются

на горячем городском ветру.

А знаешь, для кого они раздеваются?

Они же

раздеваются не просто так, нет, они делают это для тебя, для тебя лично.

И запомни — они все здесь живут.

Все эти чудесные женщины живут здесь.

Слышишь.

.

Слышишь, как они дышат?

Слышишь, как взлетают и опускаются их ресницы?

Слышишь, как где-то падает на пол последняя одежда, где-то там, на окраине?

Послушай.

Послушай, как отчаянно громко звучит музыка в этом городе, это там, где-то там,

глубоко под землей, в переполненном вагоне метро кто-то включил плейер,

и в его маленьких наушниках звучит твоя любимая песня.

Ты понял, да?

Твоя любимая песня.

В чьих-то ушах.

Громко.

Невыносимо.

Hoeveel telefoonnummers onthoud je uit je hoofd, sommige zijn belangrijk voor je

nummers?

En hoeveel cijfers staan ​​er in je notitieboekje?

Hoeveel?

Ja, het maakt niet uit

wie kan het schelen!

Welk nummer je ook kiest, iemand zal je zeker beantwoorden,

antwoord zeker!

Het is onmogelijk om een ​​fout te maken - iemand zal antwoorden.

Nodig.

Laat maar zo

antwoordapparaat of de stem van de telefoniste - maar een stem.

Stem!

En als iemand per ongeluk uw nummer heeft gekozen, heeft hij zich ook niet vergist.

Ik vraag me af hoe ze het bij het verkeerde eind kunnen hebben, want je hebt geantwoord?

Ze hebben je gebeld!

Wie antwoordde?

Dit is wat je hebt geantwoord.

Ze hebben je stem gehoord.

Hoor je?

Jij luistert!

Luister, hoor je?

Er is geen stilte.

Het bestaat niet in deze stad

en het kan niet zo zijn, en zelfs in de meest luidruchtige steeg 's nachts lijkt het

dat het stil was - schreeuw, en een echo zal klinken.

Maar het was geen echo, het werd geschreeuwd

andere mensen schreeuwden niet eens als reactie, maar gewoon omdat het hun leek in deze

ten tweede dat het te stil is geworden in deze stad.

Je hoorde geen echo

je hoorde stemmen.

Zie je je schaduw, lang of kort?

Nu, bedenk, het was geen schaduw.

Er zijn geen schaduwen in deze stad.

Het was een andere persoon die leek

dat jij zijn schaduw bent.

Haast, haast, haast, hier moet je opschieten!

Hoe vaak kun je in deze stad een nieuwe mop vertellen?

Hoeveel?

Ja, maar één keer, maar één keer, want over een minuut hoor je hetzelfde

een grap van iemand anders, alleen zal het niet meer grappig zijn.

Helemaal niet grappig.

Maar je deed het, en daarom lachte iedereen.

De hele stad lachte, zelfs degenen die...

wie je niet kent.

En als je huilt in deze stad, wie weet, ben je dan misschien wel in deze

moment zul je rouwen om iemands verdriet, verdriet dat je niet kent, onbekende mensen.

De stad huilt - hoe kun je aan de zijlijn staan?

Luister.

Luister!

Luister...

Hoor je?

En in de zomer begint de stad zich uit te kleden.

Prachtige meisjes nemen bijna alles af.

Ze blijven alleen in snippers transparante stoffen, en deze snippers fladderen

in de hete stadswind.

Weet je voor wie ze zich uitkleden?

Zij zijn

uitkleden met een reden, nee, ze doen het voor jou, voor jou persoonlijk.

En onthoud - ze wonen hier allemaal.

Al deze geweldige vrouwen wonen hier.

Hoor je.

.

Hoor je hoe ze ademen?

Hoor je hoe hun wimpers op en neer gaan?

Hoor je hoe de laatste kleren ergens op de grond vallen, ergens aan de rand?

Luister.

Luister hoe hard de muziek klinkt in deze stad, het is daar, ergens daar,

diep onder de grond, in een overvolle metro, zette iemand de speler aan,

en je favoriete liedje speelt in zijn kleine koptelefoon.

Je begrijpt het toch?

Je favoriete liedje.

In iemands oren.

Luid.

Ondraaglijk.