Epilogue - Eric Cantona, Dionysos

Un jour, peut-être pas le jour le plus froid du monde,

Mais pas loin, je décidais de retirer mon horloge.

De lourds flocons gorgés de pluie s’amoncelaient sur mes épaules

«C'est un bon jour pour s’arracher le cœur"me suis-je dit.

Lorsque j’ai tiré dessus,

J’ai eu l’impression qu’un bulldozer était en train

de tout casser entre mes poumons.

Les gens disent qu’on voit une lumière très intense quand la mort arrive,

En ce qui me concerne, je n’ai vu que des ombres.

Des ombres géantes, à perte de vue et une tempête de

neige aux flocons noirs.

La neige recouvrait progressivement mon corps,

D’abord les mains, puis les bras écartés.

Des roses semblaient pousser de la neige tellement

le sang gorgeait la poudreuse,

Puis elles se sont effacées.

Mon visage, puis mon corps tout entier ont disparu.

J'étais étrangement détendu et anxieux en même temps,

Comme si je me préparais à un très long voyage en avion.

Un dernier bouquet d'étincelles a poussé sous mes paupières,

Le souvenir de Miss Acacia dansant en équilibre sur

ses petits talons aiguilles,

Docteur Madeleine penchée sur moi, remontant l’horloge de mon coeur,

Arthur en train de vociférer son swing à coups de

«Oh when the saints go marchin' in»

Puis Miss Acacia dansant en équilibre sur ses petits talons aiguilles,

Encore et encore.

Nous étions le 28 octobre 1906, l’horloge,

Mon cœur et sa mécanique se sont arrêtés pour de bon.

Giant Jack is on your back now

Op een dag, misschien niet de koudste dag ter wereld,

Maar niet ver, besloot ik mijn klok te verwijderen.

Zware regen doordrenkte vlokken opgestapeld op mijn schouders

"Het is een goede dag om je hart eruit te rukken", dacht ik bij mezelf.

Toen ik erop schoot,

Ik had het gevoel dat er een bulldozer aan het rijden was

om alles tussen mijn longen te breken.

Mensen zeggen dat je een heel helder licht ziet als de dood komt,

Wat mij betreft heb ik alleen maar schaduwen gezien.

Gigantische schaduwen, zover het oog reikt en een storm van

sneeuw met zwarte vlokken.

Sneeuw bedekte geleidelijk mijn lichaam,

Eerst de handen, dan de armen gestrekt.

Rozen leken zo uit de sneeuw te groeien

het bloed vulde het stof,

Daarna vervaagden ze.

Mijn gezicht, toen verdween mijn hele lichaam.

Ik was vreemd ontspannen en angstig tegelijk,

Alsof ik me voorbereidde op een heel lange vliegreis.

Een laatste boeket vonken groeide onder mijn oogleden,

De herinnering aan Miss Acacia balancerend op

haar kleine naaldhakken,

Dokter Madeleine leunt over me heen, windt de klok van mijn hart op,

Arthur schreeuwt zijn swing met trappen

"Oh wanneer de heiligen gaan marchin' in"

Toen balanceerde juffrouw Acacia op haar naaldhakken,

Opnieuw en opnieuw.

Het was 28 oktober 1906, de klok,

Mijn hart en zijn mechanica stopten voorgoed.

Giant Jack zit nu op je rug