Секреты ненависти - Эйсик, Ассаи

— Я пытаюсь выяснить… Кто это?

— Не знаю.

— Кого ждёте?

— Нет, ошиблись, наверное...

— Сидеть!

Почему голос звучит только внутри меня?..

Не слышите вы меня!...

Кому Дар я выменял?..

Кого Богом выбрал я?..

Почему голос звучит только внутри меня?..

Не слышите вы меня!...

Кому Дар я выменял?..

Кого Богом выбрал я?..

Секреты ненависти проклятых...

Ты... Сотканы дарами подати лишь,

На пути у людей, а я поверил было...

В эти мифы...церковь церквей!

Берёзы плакали соком после того как,

Я увидел поле пней по локоть...

Ветер, друг пленных, благодарю за преданность,

Улетай навсегда!

Немного солнца золотого, песок,

Стопы стёрты в кровь,

Руки закованы, отпусти меня птицей в небо, прошу...

Я потерял слова вдыхая чудо тут...

Из уст главных, тех, кто может отнять,

Веру вовеки или подарить бессмертие.

Я был одним из тех, на ком срывали злобу,

Сотканные, дарами подати моей!

Театр теней, театр безликих,

И не в моих силах остановить это,

Боль старых, боль знаний,

Боль каменных, Боль признаний этих,

Я буду верен тебе, твои мечты исполнив,

Ведь я упрям и молод, смотри!

Отдай мне силу бить в грудь,

Плавить так много и я построю Храм для Бога!..

На стыд Небу, нас там и не было!

Он строил, месил кровь и боль, выл без сил,

Мир был не мил с теми намерениями,

Таких не было мер, которыми он мерил,

С кем дело имел он, но всё кипело!

Тлела но не слово, закипала слава,

На главах подлых, демонов кодлы,

Могла и мгла тогда проникать свободных!

Принимай рабов своих с духом слабых,

Славы, а потом снадобья сладкого, сонного...

Сотканный, стало быть, из олова и голода,

Он понемногу складывал.

Там падал свет лампады,

Замешивал сплавы с улыбкой жадной дабы,

Нажить золота или позора, сам рисовал узоры

Кровью врагов своих сожженных!

Был красив, как икона, но по локти в крови,

Пытался приподнять своды Тьмы,

Немые глиняные колокола!

В осколках склок вздыхали алтари,

Берёзы плакали...Не рано ли, раны?

Теперь вы не рады.

Вот чаша с ядом,

Гуще не надо поющей поодаль падали падалью!

Строящей дали, делить желания, с ожиданием...

Казнил дни по разному с предвкушением праздника,

Когда последнее слово будет сказано,

Сказано — сделано, названный сотканным,

Последние сутки опять выл как сука,

На утро смог произнести лишь ни звука...

От слуг слышать только слухи

О потерянном даре речи...

На этом в этом зале мы тушим свечи…

"Ik probeer erachter te komen... Wie is dit?"

- Ik weet het niet.

- Op wie wacht je?

- Nee, ze hebben een fout gemaakt...

- Zitten!

Waarom klinkt de stem alleen in mij?..

Hoor je me niet!...

Aan wie heb ik het geschenk geruild? ..

Wie heb ik gekozen als God?

Waarom klinkt de stem alleen in mij?..

Hoor je me niet!...

Aan wie heb ik het geschenk geruild? ..

Wie heb ik gekozen als God?

Geheimen van de haat van de verdoemden...

Jij... Verweven met alleen geschenken van eerbetoon,

Onderweg mensen, en ik geloofde dat het...

In deze mythen... de kerk der kerken!

De berkenbomen huilden daarna van het sap

Ik zag een veld met stompen tot aan de elleboog...

Wind, vriend van de gevangenen, bedankt voor je toewijding,

Vlieg voor altijd weg!

Een beetje gouden zon, zand,

Voeten onder het bloed

Handen zijn geketend, laat me gaan als een vogel naar de lucht, alsjeblieft...

Ik verloor mijn woorden bij het inademen van het wonder hier ...

Van de lippen van de belangrijkste, degenen die kunnen wegnemen,

Geloof voor altijd of geef onsterfelijkheid.

Ik was een van degenen die de woede wegnam,

Geweven, met de geschenken van mijn eerbetoon!

Theater van schaduwen, theater van de gezichtslozen,

En ik kan het niet stoppen

De pijn van het oude, de pijn van kennis,

De pijn van steen, de pijn van deze bekentenissen,

Ik zal je trouw zijn, je dromen vervullen,

Want ik ben koppig en jong, kijk!

Geef me de kracht om in de borst te slaan

Smelt zoveel en ik zal een tempel voor God bouwen! ..

Shame on Heaven, we waren er niet!

Hij bouwde, kneedde bloed en pijn, huilde zonder kracht,

De wereld was niet aardig met die bedoelingen

Er waren geen dergelijke maatregelen waarmee hij gemeten,

Met wie had hij te maken, maar alles was in volle gang!

Gesmolten maar geen woord, glorie gekookt,

Op de hoofden van verachtelijke, caudle demonen,

Kon de duisternis dan de vrije binnendringen!

Accepteer je slaven met de geest van de zwakken,

Glorie, en dan zoete, slaperige drugs ...

Daarom geweven van tin en honger,

Hij vouwde een beetje.

Daar viel het licht van een lamp,

Hij kneedde legeringen met een glimlach van een hebzuchtige opdat,

Om goud of schande te maken, tekende ik zelf patronen

Verbrand door het bloed van hun vijanden!

Hij was knap, als een icoon, maar tot aan de ellebogen in het bloed,

Probeerde de gewelven van de duisternis op te tillen,

Stille kleiklokken!

Altaren zuchtten in fragmenten van gekibbel,

De berken huilden... Is het niet te vroeg, wonden?

Nu ben je niet gelukkig.

Hier is een kom met gif

Er is geen aas nodig dat op afstand zingt!

Het gebouw werd gegeven, om verlangens te delen, met verwachting ...

De dagen op verschillende manieren uitgevoerd met anticipatie op de vakantie,

Wanneer het laatste woord is gesproken

Zo gezegd zo gedaan, geweven genoemd,

De laatste dag huilde weer als een teef,

's Morgens kon ik maar een enkel geluid uitbrengen...

Van de bedienden hoor je alleen geruchten

Over de verloren spraakkracht...

Hierop in deze hal doven we kaarsen...