Мёртвый сезон - Эйсик

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Отравленный капкан — чей-то страшный сон,

Кровавый закат режет бессильный стон:

Душа, прощаясь с телом, выходит вон.

И тут он очнулся, вспомнив мёртвый сезон.

Я очнулся от боли на вымершем поле,

Благодаря Луну, что ушёл от погони.

Рыси пытались вчера лишить воли, волчьей доли,

Но лишь попили моей крови.

В горле моём горечь.

Где же вода?

Мне нужно встать, дойти до ручья.

Но сил хватает только, чтобы закрыть глаза,

Так можно просто умереть от истощения.

Но мой азарт без боя уйти не позволит,

Я смогу встать, но что-то сердце колет…

И тут он вскочил, услышав резкий звон,

Коварный, тихий, человечий тон.

Раздался выстрел, прогремел гром,

Упала гильза, а вместе с ней и он,

Забыв про Жизнь и Свет, про бой и месиво,

Свинец — беда, потеря равновесия...

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Приоткрыв глаза, я не смог пошевелиться.

Искры, пламя, дым, какие-то лица…

Ослепшая птица, в углу — воск коптится.

Вдруг предо мной поляна и Луна-сестрица.

Слезиться, я присел молиться.

Но ветер шепнул мне: «Следуй за синицей».

Тут с неба, то ли слева, хлёст!

Запах жжёной кожи… Дрожь… Боль до слёз…

Сглаз, в огне плавятся буквы с фраз,

Которые кидает дух войны мне с глазу на глаз,

Алмаз, в храме под бликом свечи,

Там, где речи вечных несут хрустальные ручьи:

«Учти, ключи от входа у сына-Ловца,

Ладно ж, мне пора, в тебе больше нет Свинца».

И тут же его голос развеялся в порах,

Отражаясь эхом смех, а в горах с поем птах.

Пора.

Я очнулся в четырёх стенах,

Живо сила ожила в жилах и лапах!

В снах, в знак, знать, благодать,

Так пусть мой Путь и будет благодарность.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Waar licht stroomt, regeert de duisternis later,

Het is dus niet voor niets dat het leven gewoon niet verandert.

En zo niet het lot - het kwaad is dronken tot op de bodem ...

Het dode seizoen is mijn bodemloze beker.

Waar licht stroomt, regeert de duisternis later,

Het is dus niet voor niets dat het leven gewoon niet verandert.

En zo niet het lot - het kwaad is dronken tot op de bodem ...

Het dode seizoen is mijn bodemloze beker.

Een vergiftigde val is iemands nachtmerrie

Een bloedige zonsondergang snijdt een machteloze kreun af:

De ziel, die afscheid neemt van het lichaam, gaat naar buiten.

En toen werd hij wakker en herinnerde zich het dode seizoen.

Ik werd wakker met pijn in een uitgestorven veld,

Met dank aan Luna voor het wegkomen van de achtervolging.

Lynx probeerde gisteren de wil, het lot van de wolf, te beroven,

Maar ze dronken alleen mijn bloed.

Er zit bitterheid in mijn keel.

Waar is het water?

Ik moet opstaan, naar de beek lopen.

Maar alleen genoeg kracht om mijn ogen te sluiten

Je kunt dus gewoon doodgaan van uitputting.

Maar mijn opwinding laat je niet gaan zonder een gevecht,

Ik kan opstaan, maar iets doet pijn aan mijn hart...

En toen sprong hij op en hoorde een scherp gerinkel,

Verraderlijke, rustige, menselijke toon.

Er klonk een schot, de donder rommelde,

De mouw viel, en daarmee hij,

Vergeten over leven en licht, over strijd en rotzooi,

Lood - problemen, verlies van evenwicht ...

Waar licht stroomt, regeert de duisternis later,

Het is dus niet voor niets dat het leven gewoon niet verandert.

En zo niet het lot - het kwaad is dronken tot op de bodem ...

Het dode seizoen is mijn bodemloze beker.

Waar licht stroomt, regeert de duisternis later,

Het is dus niet voor niets dat het leven gewoon niet verandert.

En zo niet het lot - het kwaad is dronken tot op de bodem ...

Het dode seizoen is mijn bodemloze beker.

Ik deed mijn ogen open en kon me niet bewegen.

Vonken, vlammen, rook, sommige gezichten...

Een blinde vogel, in de hoek - de was wordt gerookt.

Plotseling voor me is een open plek en de Maanzuster.

Tranen, ik ging zitten om te bidden.

Maar de wind fluisterde me toe: "Volg de mees."

Hier vanuit de lucht, of links, een zweep!

De geur van verbrande huid... Beven... Pijn tot tranen...

Boze oog, letters van zinnen smelten in vuur,

Die de geest van oorlog voor mij oog in oog werpt,

Diamant, in de tempel onder de schittering van een kaars,

Waar de toespraken van de eeuwigen kristalstromen voeren:

"Denk eraan, de sleutels van de ingang zijn bij de zoon-Trapper,

Oké, ik moet gaan, je hebt geen Lead meer.

En toen verdween zijn stem in de poriën,

Weergalmend gelach en zingende vogels in de bergen.

Het is tijd.

Ik werd wakker tussen vier muren

Levendig kwam de kracht tot leven in de aderen en poten!

In dromen, als een teken, om te weten, genade,

Dus laat mijn pad dankbaarheid zijn.

Waar licht stroomt, regeert de duisternis later,

Het is dus niet voor niets dat het leven gewoon niet verandert.

En zo niet het lot - het kwaad is dronken tot op de bodem ...

Het dode seizoen is mijn bodemloze beker.

Waar licht stroomt, regeert de duisternis later,

Het is dus niet voor niets dat het leven gewoon niet verandert.

En zo niet het lot - het kwaad is dronken tot op de bodem ...

Het dode seizoen is mijn bodemloze beker.