Дождь - Джиган, МакSим

Лиловое небо, ближе к рассвету.

Молчание, отныне - лучший способ ответа.

Между нами ветер, вечное не вечно.

Время отвлекает, но, время не лечит.

Шрамы на память, словно запятые, запятые.

С шармом оставлять тебя их научили, научили.

Будто две капли абсента её глаза.

У любви нету акцента и пути назад.

Двойной эспрессо, чтобы не уснуть.

Последний рейс, или, скорее Млечный Путь.

Держись крепко, ведь наверно напоследок

В поисках света мы между любовью и эго.

Серая ветка вниз, серые тучи сверху.

Просто улыбнись, да так, чтоб белее снега.

Мокро, касание, лёгкая дрожь.

Наверно я и есть дождь, - я и есть дождь.

А я и не знала, как люблю дождь.

Туман в городе моём серый.

Он цвета глаз твоих, цвета волос;

И имя серое твоё - дождь.

На что похожа наша история?

На игру настольную.

На Вавилонскую башню, что не достроена.

На всё, что угодно, где не до конца.

Пора это принять, сколько бы не отрицал.

Видимо, давно стал невидимым и так

Подозрительно мне то, что без нити мы,

Ведь между нами было сплетено очень длительно,

Но оказалось, - в этом мире: всё относительно.

Истина!

В огромном городе, где каждый на проводе -

Очень легко найти повод, чтоб потерять всё за день.

Птички напели ей всяких новостей.

И вот, теперь, неизвестно, когда у нас наступит оттепель.

А может, это и к лучшему,

Или нас с тобой так окутало тучами невезучими.

Никогда не мог прощаться, ну, что ж -

За меня всё скажет дождь.

А я и не знала, как люблю дождь.

Туман в городе моём серый.

Он цвета глаз твоих, цвета волос;

И имя серое твоё - дождь.

А я и не знала, как люблю дождь.

Туман в городе моём серый.

Он цвета глаз твоих, цвета волос;

И имя серое твоё - дождь.

А я и не знала, как люблю дождь.

Туман в городе моём серый.

Он цвета глаз твоих, цвета волос;

И имя серое твоё - дождь.

Paarse lucht, dichter bij zonsopgang.

Stilte is nu het beste antwoord.

Er is wind tussen ons, eeuwig is niet eeuwig.

Tijd leidt af, maar tijd geneest niet.

Geheugenlittekens zoals komma's, komma's

Met charme om je achter te laten, leerden ze, leerden.

Als twee druppels absint in haar ogen.

Liefde heeft geen accent en geen weg terug.

Dubbele espresso om wakker te blijven.

De laatste vlucht, of liever de Melkweg.

Hou je vast, want waarschijnlijk uiteindelijk

Op zoek naar licht bevinden we ons tussen liefde en ego.

Grijze tak naar beneden, grijze wolken erboven.

Gewoon glimlachen, zo erg zelfs dat het witter is dan sneeuw.

Nat, aanraking, lichte rilling.

Ik denk dat ik de regen ben - ik ben de regen.

Ik wist niet hoeveel ik van de regen hou.

De mist in mijn stad is grijs.

Hij is de kleur van je ogen, de kleur van je haar;

En je grijze naam is regen.

Hoe ziet ons verhaal eruit?

Voor een bordspel.

Op de toren van Babel, die niet af is.

Voor alles, waar niet tot het einde.

Het is tijd om het te accepteren, hoezeer je het ook ontkent.

Blijkbaar is hij lang geleden onzichtbaar geworden en zo

Ik vind het verdacht dat we zonder draad zitten,

Het was tenslotte heel lang tussen ons verweven,

Maar het bleek - in deze wereld: alles is relatief.

WAAR!

In een grote stad, waar iedereen aan het lijntje is -

Het is heel gemakkelijk om een ​​reden te vinden om alles op een dag te verliezen.

De vogels zongen allerlei nieuws voor haar.

En nu, nu, het is niet bekend wanneer we een dooi zullen hebben.

En misschien is het maar het beste

Of jij en ik waren zo gehuld in ongelukkige wolken.

Nooit afscheid kunnen nemen, nou, nou -

De regen zal voor mij spreken.

Ik wist niet hoeveel ik van de regen hou.

De mist in mijn stad is grijs.

Hij is de kleur van je ogen, de kleur van je haar;

En je grijze naam is regen.

Ik wist niet hoeveel ik van de regen hou.

De mist in mijn stad is grijs.

Hij is de kleur van je ogen, de kleur van je haar;

En je grijze naam is regen.

Ik wist niet hoeveel ik van de regen hou.

De mist in mijn stad is grijs.

Hij is de kleur van je ogen, de kleur van je haar;

En je grijze naam is regen.